Het is alweer een tijdje geleden sinds ik over de Silent Book Club heb verteld. Destijds was mijn mening middelmatig, maar naar mijn eigen woord ben ik toch blijven gaan. De eerste ontmoeting werd er alleen gelezen, met achteraf nog de kans om wat na te praten. Dat ging mis, omdat ik apart was gaan zitten van de groep. Ik dacht dat er meer mensen in het café gingen zitten… maar ik was alleen met drie anderen. Het gesprek was snel afgelopen.
Bij opvolgende bijeenkomsten ben ik toch beter bij de groep gaan zitten. Ik heb hele pillen van boeken meegenomen, wat zeker de aandacht trok. Het was fijn om erover te kunnen vertellen. Zo ook toen ik wat experimentelere boeken mee begon te nemen. De afgelopen paar keren heb ik alleen maar boeken van Kickstarter of self-published verhalen meegenomen. Het is bijna een ritueel geworden om een boek te kiezen dat ik speciaal voor de boekenclub mee zal nemen.
Het is redelijk veilig om te zeggen: het is me goed gaan bevallen. Ik ben er lekker ingerold en geniet ervan om gewoon in stilte met deze mensen te lezen. Achteraf horen wat mensen hebben gelezen vergroot mijn TBR-lijst ook weer… wat alleen maar goed is!
Maar het afgelopen weekend was een bijzondere bijeenkomst. We gingen niet alleen maar lezen…
Jarenlang samen alleen lezen
Afgelopen weekend was het drie jaar geleden sinds de Amsterdamse groep was opgezet. Hoewel ik er nog geen jaar aan meedoe, was ik ook van harte welkom om dit te vieren. De organisatrice had een evenement georganiseerd dat heel goed paste bij het idee van de club.
Op zaterdagmiddag, om een uur of twee, zouden we allemaal samenkomen. Niet op een locatie, maar gewoon thuis, via Kumospace. Ik wist niet dat het bestond, alleen maar dat het was waar we samen zouden praten. Het is een chatruimte waarin iedereen zijn of haar eigen blokje in een kamer kan neerzetten. Als je webcam aan staat, ben je te zien in dat blokje. De kamer voor de boekenclub was ingedeeld in leesgedeeltes, zodat iedereen zijn of haar voorkeuren duidelijk kon maken.
In die ruimte kregen we een korte inleiding en een klein praatje. We vertelden allemaal wat we van plan waren, waarna we uitlogden om de jubileumviering te beginnen.
We gingen lezen. Iedereen alleen, om in 24 uur maar zo veel mogelijk gelezen te krijgen. Ik pakte mijn stapel en verhuisde mezelf naar de bank. Met Spotify op de achtergrond en een kat op schoot pakte ik het eerste boek… en begon ik te lezen.
En wat werd er gelezen?
Ik had een serie voorbereid. Op Kickstarter had ik ooit de ‘Chronicles of the Dawnblade‘ serie ondersteund. Als een braaf jongetje ben ik op de reviews op Goodreads afgegaan. Die waren zo goed dat ik besloot dat het geen kwaad kon om de hele serie te kopen. Vijf boeken, om precies te zijn, en in paperback waren ze nog goed te betalen.
Uiteindelijk, na wat gerotzooi met de post, kwamen de boeken binnen. Ik herinner me nog wel dat ze een beetje tegen leken te vallen, grotendeels door hun formaat. Het waren dunne boekjes, in vergelijking met de 500+ pagina’s die ik normaal gesproken lees. Deze verhalen waren, ter vergelijking, ‘slechts’ zo’n 250 pagina’s lang.
(hoewel dat niets zegt over hoe lang een verhaal is)
De boeken landden stevig op de TBR-lijst en kwamen in de kast terecht. Ik was nog op zoek naar een goed moment om aan de serie te beginnen toen de readathon werd aangekondigd. Wat is een mooier moment om aan een nieuwe serie te beginnen dan een poging om zo veel mogelijk te lezen in 24 uur?
Dus ik begon rond kwart over twee, alleen met mijn katten, aan het eerste boek: The Simple Delivery.
Alleen maar lezen.
Ik had me voorbereid om deze dag niets anders te doen dan lezen. Scouting was op tijd klaar. Alle klusjes waren afgerond, of konden worden uitgesteld tot zondagmiddag. Ik had een waardebon op thuisbezorgd voor mijn favoriete Turkse restaurant en wist al wat ik zou bestellen. Mijn muzieklijst op Spotify is 16 uur lang en zou niet snel aflopen. Ik was er klaar voor.
Na vier uur, iets voor zes uur ’s avonds, was The Simple Delivery uit. Met ongeveer een pagina per minuut was ik door het boek gescheurd en ik moest toegeven: het pakte. Het verhaal rolde lekker door en zette een hoop van de vaste thema’s op zijn kop. De hoofdpersoon probeerde elke kans die hij kreeg aan te grijpen om aan het avontuur te ontsnappen. Zijn heldhaftige kameraad was al dood voor ze elkaar überhaupt hadden ontmoet en was enkel een spookachtige aanwezigheid. De woeste Ork was niet woest, maar een geleerd man.
Het was genieten.
Met het eerste boek achter de kiezen kon ik even opstaan, de benen strekken, en eten bestellen. Toen dat was gedaan, dook ik gelijk het tweede verhaal in.
Dat boek zou het einde van de avond niet halen. Om half elf kwam de achterste kaft alweer naar voren en kon ik dat boek ook wegleggen. Kort twijfelde ik nog of ik door zou zetten… maar ik had mijn zinnen gezet op een doel. Voor het einde van het weekend wilde ik vier van de vijf boeken uit hebben.
En ik wilde ook nog slapen. Slaap begon tegen die tijd toch wel aantrekkelijk te klinken. Mijn nek protesteerde en mijn benen waren ongewend geraakt aan het vele zitten en liggen op de bank. Toch zette ik door.
Pas om 1 uur zou ik richting mijn bed gaan, 110 pagina’s diep in The Odd Sea.
De afsluiter
Op zondag werd ik om acht uur wakker. Na de nodige ochtendrituelen lag ik weer op de bank, gewapend met een kop koffie en mijn boek. Ik ging door waar ik was gebleven en had maar één doel: het boek moest vóór twaalf uur uit.
Want om twaalf uur moest ik vertrekken. We zouden het laatste uur van de readathon met zijn allen op locatie doen en ik wilde erbij zijn.
Maar niet met twee boeken. Dat is vragen om schade aan je kaft en ik hecht waarde aan mijn boeken.
Het lukte allemaal. Ik kon zelfs zo’n 30 pagina’s in Wrath and Wraiths lezen voor ik richting het station moest. In de trein (je raad het nooit) werd er verder gelezen en op de bijeenkomst sloeg ik een stevige deuk in de overgebleven pagina’s. Alles wees er naar dat het boek tegen de tijd dat ik thuiskwam, die middag, uit zou zijn.
En toevallig genoeg was het vierde boek ook een afsluiter van de eerste ‘arc’ van de serie. Het was een keerpunt voor de hoofdpersoon, die alles om hem heen meer serieus begon te nemen. Een goed punt om het weekend mee af te sluiten: een TBR-lijst die vier boeken armer was en ik een ervaring rijker.
Nu nog een goed moment vinden om dat vijfde boek open te slaan…
Vaker alleen lezen?
Ik zou dit niet regelmatig doen. Voor het jubileum van de club was het leuk – ik genoot er zeker van…
Maar het neemt wel een hap uit je planning. Op zaterdag heb ik alles bij elkaar elf uur gelezen, en op zondag nog eens zes uur. Daarna moest ik haasten om de dingen die ik tot zondagmiddag uit had gesteld geregeld te krijgen. Het leven gaat door, immers, ook als je alleen aan het lezen bent.
Hoewel dit voor evenementen zeker voor herhaling vatbaar is… gaat dit geen maandelijks evenement worden.
Zo lang is mijn TBR-lijst nou ook weer niet.
