Kan je een serie beoordelen op het eerste verhaal? Is aflevering één van seizoen één tekenend voor hoe goed het geheel is? Het duurt 15 uur om een 600 pagina’s tellend boek uit te lezen. Als je dat hebt geïnvesteerd, kan je dan wel stoppen na dat eerste boek?
Als je bent zoals ik, dan is het antwoord op al die vragen ‘nee’. Een serieel verhaal wordt niet in één boek of één aflevering afgerond. Als iemand een serie aanprijst, dan ben je het ze verschuldigd om het niet direct op te geven.
Neem bijvoorbeeld Black Mirror. De eerste aflevering was een fout en zal veel kijkers hebben weggejaagd. Zo vreemd en afschrikwekkend was hij, dat je vaak de waarschuwing hoort om de eerste aflevering over te slaan. Die mensen hebben gelijk: de rest van het eerste seizoen is ijzersterk.
Zo gaat het ook bij boekenseries. Schrijvers ontwikkelen zichzelf en leren van hun oude werk… maar er zijn nog meer voordelen.
Een serie is gewoon mooi
Er zijn maar weinig dingen mooier dan een volle boekenkast. Toch kan ik me een voorbeeld indenken van iets dat nóg mooier is.
Een georganiseerde boekenkast.
Als je oplet bij het kopen van series, kan je zien dat veel uitgeverijen hier liefde in steken. Je kan de boeken van één serie naast elkaar en op volgorde zetten, om één geheel te vormen. Kijk bijvoorbeeld naar de Orbit serie van de Dresden Files, waarvan de ruggen als een plaatje op een rijtje staan.
Ervan uitgaande dat de uitgeverij hier op heeft gelet, natuurlijk. Voor veel van mijn soort mensen is het belangrijk. Zo belangrijk, zelfs, dat ik boeken opnieuw bestel als ze van een ander formaat zijn dan de rest. Ik meet regelmatig mijn boeken op, zodat ik zeker weet dat de boeken die ik bestel in de rij passen.
Bedrijven zijn zich hier van bewust. Ze maken hier graag misbruik van met speciale edities en kaften, puur voor de verzamelaars. Verzamelaars die er graag overdreven bedragen voor neertellen, al helemaal als er een handtekening in staat.
Maar het resultaat mag er wezen. Als de serie eenmaal op een rijtje staat… is het een kunstwerk.
FOMO
FOMO, of Fear of Missing Out, is een erkend en gedefinieerd fenomeen. In de marketingwereld wordt het breed toegepast en op veel van de schimmigere webwinkels zie je het langskomen. Op verkooppagina’s staat dat een product in de aanbieding is, maar de aanbieding loopt snel af. Een teller vertelt je hoe veel tijd er nog over is voor de aanbieding.
Nergens staat dat de teller gewoon reset als je de pagina opeens laadt. Toch word je aangemoedigd om niet na te denken, maar snel te kopen. Iedereen wil toch korting?
Hetzelfde gebeurt bij een serie, met een sterke overlap met de Sunk Cost Fallacy. Je hebt al aardig wat tijd geïnvesteerd in het eerste boek, genoeg om in het verhaal te raken. Nu wil je ook weten hoe de rest van de serie gaat. Misschien was het eerste deel wel niet zo sterk, maar misschien stop je wel vlak voor het beter wordt!
En wat nou als anderen de serie ook al gelezen hebben? Je wil wel met ze mee kunnen praten, ook over dingen die later in het verhaal gebeuren. Hierdoor zijn series als de Dresden Files zo’n investering. Het zijn zeventien boeken, negentien als je de korte verhalenbundels meerekent, met nog acht in de making.
Zou je halverwege boek zes nog besluiten dat de serie toch niet voor jou is? Of wil je dan toch doorzetten, ondanks wat schoonheidsfoutjes en problemen?
Je weet het zelf natuurlijk het beste, maar tussen jullie en mij?
Mensen die een serie halverwege neerleggen zijn psychopaten.
De serie bijhouden
Dit alles is natuurlijk prachtig. Als je een mooie serie hebt, die goed op je boekenplank past, moet je het wel bijhouden.
Je weet namelijk nooit wanneer boeken niet meer beschikbaar zijn. Het is niet onredelijk om te verwachten dat een boekenserie altijd te koop zal zijn. Vandaag de dag wordt er zo veel gedrukt en ingeslagen, dat het bijna niet fout kan gaan.
Toch ben ik er in geslaagd om dit mis te laten gaan.
Tijdens mijn studententijd ben ik aan de Horus Heresy begonnen. Het kwam uit terwijl ik studeerde, dus regelmatig ging ik langs de American Book Center voor het laatste deel. Dan had ik weer wat te lezen in de trein van en naar de universiteit. Heel wat uren heb ik op die manier doorgebracht.
Maar na mijn studie hield het lezen op. De serie ging verder, maar ik volgde het niet meer zo nauw. Het voelde alsof het eindeloos door zou gaan, dus ik liet het maar gaan. Ooit zou ik wel inhalen.
Toen de leeskriebel weer op kwam, waren we acht jaar verder. De Siege of Terra, de afsluitende verhaallijn van de serie, was net begonnen. Ik wilde de serie weer inhalen, dus ik ging op mijn favoriete verkoopsites op zoek naar de boeken.
Enkel om er achter te komen dat maar enkele van de boeken een tweede printrun hebben gekregen. 90 procent van de inmiddels 64 boeken tellende serie is uitverkocht langs alle officiële kanalen. Als je uit bent op een volledige serie in de kast… is er enkel nog de tweedehands markt.
En daar liggen de prijzen hoog. Ooit zal ik een goedkopere versie van The Silent War vinden.
Concluderend
Ik denk dat het duidelijk is naar welke conclusie ik aan het werken ben geweest. Series zijn meestal de moeite waard. Series maken je leven (en je boekenkast) mooier en geven je prachtige werelden om te beleven.
Geniet van je leven. Lees een serie.
