Typisch gezien schrijf en lees ik bepaalde verhalen. Ik ben een fan van thrillers en fantasy, maar voeg daar ook graag militaire fictie aan toe. Het zijn verhalen die me een bepaald gevoel geven, waar ik me in kan inleven. Het is fijn om mee te gaan in een avontuur waarin het dagelijks leven in de balans hangt.
Met mij zijn er een heleboel mensen die van precies datzelfde genieten. Er zijn echter genoeg mensen die ook van andere soorten verhalen houden. Mijn smaak is gelukkig verre van de enige.
Een van de stijlen die haaks op de mijne staat, is het feelgood verhaal. Een verhaal waar misschien geen spanning en sensatie is, maar meer focus op de personages ligt. Wat zij doen en meemaken, iets dat heel normaal en alledaags kan zijn, staat centraal. Het hele doel van deze verhalen is dat je er een fijn en goed gevoel aan overhoudt. Het is niet iets waar ik mijn aandacht bij kan houden.
Dit weekend heb ik geprobeerd toch iets dergelijks te bereiken.
Laten inspireren voor het gevoel
Ik heb het er eerder wel over gehad: ik roleplay veel met mijn vrienden. Als onderdeel hiervan spelen we regelmatig samen en komen er verschillende ideeën langs. Waar de een graag avonturen voor volwassenen schrijft, heeft de andere juist een verhaal over kleine kinderen.
Een van mijn vrienden had een dergelijk verhaal geschreven. In plaats van een hele wereldbedreigende situatie op te lossen, speelden we weeskinderen. Onze doelen? Aai de grote hond, verkrijg snoepjes, en drink (een slokje) bier. Alcoholisme is een serieuze zaak, maar tijdens dit spel konden we ons hoofd daar niet naar zetten.
Natuurlijk speelde ik de klikspaan.
Het was een ontspannen spelletje. We deden aan kattenkwaad, in plaats van serieuze zaken. Ik denk dat de kinderen die wij speelden schattiger waren dan de meesten, maar ik ben misschien bevooroordeeld. Wel waren we het er allemaal over eens dat we maar zelden zo hard hebben gelachen als groep. Het was een echt feelgood verhaal.
Sinds dat spel was het altijd mijn doel om iets vergelijkbaar lichthartigs te schrijven. Helaas, of misschien gelukkig, duurde het vrij lang voor de inspiratie me trof.
Je tools gebruiken
Voor onze rollenspellen print en schilder ik regelmatig mini’s. Het helpt mij om specifieke figuurtjes op tafel te kunnen zetten, dus ik heb daar uiteindelijk een 3d-printer voor gekocht. Als onderdeel van die hobby struin ik dan ook regelmatig over websites waar die modellen te vinden zijn. Vaak bieden hobbyisten zelfs gratis modellen aan. Die dienen als lokkertjes voor betaalde modellen, of zijn gewoon voor de lol gemaakt.
Uiteindelijk struikelde ik over een gratis model dat me aantrok. Het bestond uit vijf kleine draakjes in een regenjas. Voor de nerds onder ons die Dungeons & Dragons spelen rinkelen hierbij gelijk belletjes. De drakengodin Tiamat is immers een kwaadaardige vijfkoppige draak. Ik heb de mini geprint… waarna ik voelde hoe de inspiratie begon te knagen. Ik wilde dit model gebruiken, dus in mijn eigen tijd heb ik het geschilderd en voorbereid. Ondertussen begon het verhaal langzaam vorm te krijgen in mijn hoofd.
Beginnen met het gevoel
Een verhaal met een onschuldig, goed gevoel vereist een veilige omgeving. Je haalt het gevoel van dreiging weg en maakt mensen daarmee comfortabel. Dat geeft ruimte voor de hoofdpersonen om hun eigen ding te doen. In dit geval heb ik ze op een school in een fantasiewereld gezet. Drie bevolkingsgroepen, allemaal gespecialiseerd in hun eigen dingen, op één school. Een conciërge met een afgerichte wolfshond die dienst doet als schoolbel en stoute leerlingen apporteert. Doodsaaie leraren en een rebelse medestudent met absente ouders en te veel geld.
Als de spelers horen van chaos in de kantine, kan het spel goed van start gaan.
In de loop van het spel komen ze meerdere gekleurde draakjes tegen. Geen grote, gevaarlijke beesten, maar kleintjes die wegrennen als de spelers ze vinden. De hoofdpersonen zijn niets meer dan pubers en halen hun eigen kattenkwaad uit. Hierdoor komen ze in aanraking met de conciërge en de wolfshond, maar daar ontkomen ze snel genoeg weer aan.
Tussen lessen door wordt duidelijk dat deze draakjes spullen aan het stelen zijn. Droogijs uit een practicumlokaal, lampen uit het toilet, en luidsprekers van het schoolplein. Er wordt gesleept met een grote jas, en een angstaanjagende boodschap wordt gevonden op het toilet. Alles wijst ernaar dat er iets gaat gebeuren en dat Tiamat ermee te maken heeft.
De conclusie schrijft zichzelf
Na een geïmproviseerde gymles, inclusief trefbal, verzamelen de leerlingen zich in de manifestatieruimte. Iedereen wacht op wat er te komen staat, wat een angstaanjagende tentoonstelling dreigt te worden. Als de draakjes hun zin krijgen, kan het zelfs op een gevecht uitlopen waarin de school wordt beschermd!
Gelukkig hebben de spelers hun plannen al gesaboteerd en zijn het de draakjes die onder hoongelach vertrekken. Orde is weer hersteld, voor zover dat gaat met het tuig dat de spelers speelden.
Op een enkel moment tijdens de eerste aanvaring met de draken na, is er geen moment gevaar geweest. Wel hebben we gelachen over de toeren van pubers op een fantasieschool. We voelden ons goed en zelfs de ‘antagonisten’ werden aan het einde als ‘schattig’ bestempeld.
De conclusie had anders kunnen gaan. Zoals een goed Dungeons & Dragons verhaal betaamd, had het op vechten uit kunnen lopen. De draken hadden kunnen vluchten, scheldend dat niemand tegen een grapje kan. Ook hadden de spelers de draken hun dingen kunnen laten doen, om mijn beeldende verhaaltalenten uit te dagen.
Alles bij elkaar genomen hebben we twee en een half uur zitten lachen en genieten.
Was alles volgens plan?
Nee. Een week voor we vertrokken had ik nog een heel ander verhaal in mijn hoofd. Het zou in de grote stad afspelen, in plaats van op de school. Hun ongemotiveerde medestudent zou de groep aanzetten om de school te verlaten en te spijbelen. Toen ik na begon te denken over wat er zou gebeuren als de spelers ‘nee’ zeiden, sloeg inspiratie wederom toe. Het was veel leuker als het allemaal in de school af zou spelen.
Wat een beetje motivatie en inspiratie wel niet kunnen bereiken!
