Samen met anderen stil zijn en je eigen ding doen. Het klinkt tegenstrijdig, maar toch is het iets waarvan je denkt dat het misschien werkt. Een Silent Book Club is in dit geval precies wat je zou verwachten bij een dergelijke ervaring.
Eind vorig jaar was ik aan het rondkijken op meetup.com, op zoek naar clubs om mensen te leren kennen. Geloof het of niet, maar ik ben niet heel sociaal ingesteld. Een groep van gelijkgezinden die een vergelijkbare hobby beoefenen is een uitgelezen kans voor mij. Met dat in het achterhoofd ben ik aan het zoeken geslagen.
Er is in Nederland verrassend weinig animo voor roleplaying games. Ik heb maar één groep gevonden, maar deze komt vaak samen op dagen dat ik niet kan. Er zijn meer dan genoeg boekenclubs waarin alle leden hetzelfde boek lezen en dit bespreken. Het nadeel daarvan is dat deze clubs vaak niet de boeken behandelen die ik interessant vind. Ik hou van lezen, maar wel de boeken die ik leuk vind.
Uiteindelijk stuitte ik op een meetup groep die zichzelf letterlijk de Silent Book Club noemt. Ik besloot te gaan kijken.
Wat doe je bij een Silent Book Club?
Het is precies wat je denkt dat het is. Een groep mensen komt bij elkaar. Ze maken een praatje, pakken wat te eten en drinken, en maken het zichzelf gemakkelijk.
En dan sluiten ze zichzelf af van de rest en gaan ze een uur stilletjes zitten lezen.
Het is de droom van een introvert. Je kan je eigen ding doen, maar toch samen met anderen zijn. Er is geen verplichting om gezellig te zijn en daar energie voor te gebruiken. De sfeer is kalm en rustig, perfect om te lezen, en wie houdt niet van het geluid van omslaande pagina’s?
Alles bij elkaar is de club precies wat het belooft. Je komt er om te lezen en achteraf een babbeltje te maken als daar behoefte aan is. Alles bij elkaar ben je er anderhalf tot twee en een half uur aan kwijt. Het eerste kwartier ga je zitten, praat je een beetje, en pak je drinken. Dan lees je een uur, puur in stilte en voor jezelf. Uiteindelijk kan je nog wat napraten over je boek of wat je doet, of wat dan ook. Je kan er ook voor kiezen om nog een uur verder lezen in je eigen hoekje.
De club is populair. Ze zijn gehuisd in het Goethe Instituut in Amsterdam en mogen maar een beperkte hoeveelheid mensen accepteren. Vanwege die beperking zijn ze streng: als je je inschrijft, word je ook geacht aanwezig te zijn. Als je niet verschijnt, had je plek net zo goed naar iemand anders kunnen gaan. Bij twee no-shows word je zonder pardon uit de groep geschopt.
Het was een unieke ervaring waarvoor ik langer dan verwacht nodig had om die te verwerken.
Maar wat vond ik er van?
Mijn eerste instinct was er een van teleurstelling. De strenge regels omtrent de aanwezigheid hadden een zekere verwachting bij mij opgewekt. Ik ging in de kantine zitten en zag dat tafeltjes bij elkaar werden geschoven. Alles werd opgemaakt voor een gezellige stilte en ik had The Way of Kings bij me om me in verliezen. Ik had al zin om het over het boek te hebben!
Maar toen verschenen er maar twintig van de vijftig mensen.
Ik zat met drie anderen in de kantine. De rest zat in de bibliotheek van het instituut. We babbelden kort wat, wensten elkaar veel plezier, en doken in de boeken. Ik was teleurgesteld door het gebrek aan aanwezigen, ik had meer verwacht. De organisatie deelde die mening duidelijk ook, maar heeft er het beste van gemaakt.
Achteraf gezien was het heerlijk. Ik heb in dat uur meer gelezen dan ik normaal gesproken doe, wat altijd goed is. Voor een pil als The Way of Kings heb je dat soort momenten nodig. 1250 pagina’s (383.389 woorden) lees je niet zomaar uit. Achteraf heb ik inderdaad gepraat met de mensen om me heen. Helaas kwam ik er achter dat we geen echte smaak deelden qua boeken. Ik werd een beetje gek aangekeken voor mijn keuze: de andere aanwezigen vonden het ook een flink boekwerk.
Maar ik was bij gelijkgezinden. Bij mensen die thuis boekenkasten vol met boeken hebben staan. Mensen die nooit zonder boek op zak het huis verlaten. De anderen hadden leesdoelen staan die nooit bij mij zijn opgekomen. De een wilde minstens honderd boeken lezen, dit jaar (dan moet je niet bij Brandon Sanderson zijn). Een ander had het doel om 50.000 pagina’s te lezen. Ik wilde gewoon genieten van de verhalen die ik leuk vind. Er waren veel meningen.
Dus de uiteindelijke mening over de club is…
Na een initiële kritische reactie moest ik toch concluderen dat ik het wel een leuke ervaring vond. Ik heb me opnieuw ingeschreven voor Maart, omdat de bijeenkomst in Februari op een roleplaying dag valt voor mij. Misschien dat ik tegen die tijd een ander boek mee kan nemen.
Misschien wel het gevaarlijkste is echter dat de looproute naar het instituut vlak langs het American Book Centre gaat. Dat gaat me nog geld kosten.
Een snelle update over de voornemens!
Ik heb niet al mijn plannen voor Januari gehaald.
In de afgelopen weken heb ik me volledig op de wedstrijden en het schrijven gestort. Dankzij die inzet heb ik al het schrijfwerk gedaan dat ik wilde doen!
De Evander Schrijfcoaching wedstrijd heeft een inzending. Onder het IJs heeft een kort verhaal gekregen. Ook mijn eigen korte verhaal, dat ik puur voor het opdoen van ervaring schreef, is gepubliceerd!
Maar ik heb maar drie van de beoogde vijftien hoofdstukken van A Cage for Horrors na kunnen kijken. Ergens moest er gesneden worden.
In de komende maand heb ik weer drie verhalen te schrijven.
- Eén voor de Goeken Prijs voor Spannende Verhalen;
- Eén voor de Moon YA Fantasy Contest;
- Eén voor mezelf.
Deze maand begin ik er wel eerder aan. We gaan kijken hoe het uitpakt!
