Ik ben geboren in april, 1990. Ik was nooit een moeilijk kind: ik wilde gewoon televisie kijken en toen er ondertiteling was op de televisie, wilde ik die kunnen lezen. Het is dan ook de schuld van de tv dat ik al op vroege leeftijd heb leren lezen.
Mijn moeder vond dit fantastisch en heeft mijn leesgedrag dan ook aangemoedigd. Altijd was ik met een boek te vinden… ook als ik eigenlijk moest slapen, met een zaklamp, onder de dekens te lezen. Ik nam boeken mee op vakantie, naar school, op kamp met scouting… het was heerlijk om mezelf in andere werelden te begeven.
Laten we het maar niet over mijn opleiding hebben. Het moment dat ik mijn arm brak was misschien wel het mooiste moment van de middelbare school. Daardoor kon ik namelijk mijn laptop meenemen naar de klas, iets dat ik daarna vol heb gehouden… en waardoor ik stiekem kon schrijven tijdens de les.
De eerste versie van Declipse nam vorm tijdens die stiekeme schrijfsessies. Ik had destijds geen plan of verhaallijn. Alles dat ik deed was schrijven wat ik tof vond, en waar ik over dagdroomde. Het was dan ook geen fantastisch verhaal, maar het was een grondslag.
In 2010 werd ik door een klasgenoot gewezen op NaNoWriMo, een jaarlijks terugkerende schrijfwedstrijd in November. NaNoWriMo is niet veel meer dan een kwantitatieve uitdaging: schrijf 50.000 woorden in 30 dagen. Hij wees me er eind Oktober op, maar ik heb er toch werk van gemaakt om een eerste verhaal te schrijven tijdens die wedstrijd. Uiteindelijk was Bright Dawn met 63.548 woorden mijn eerste succes. Ik liet het graag aan mijn vrienden lezen.
Bright Dawn heb ik daarom via een Print on Demand uitgever laten printen. Een fysiek boek lezen is immers nog steeds makkelijker. Het vervolg, Death’s Messengers, schreef ik een jaar later. Het zijn mijn oude schandes, de stapstenen die me een opstapje geven naar de toekomst.
De prints hebben nog steeds een ereplekje in mijn boekenkast.
De uitgever bestaat niet meer – het schenen oplichters te zijn die geen bestaansrecht hebben. Ik herken nu dat ik aardig wat fouten heb gemaakt, destijds. Het verhaal is simplistisch en staat vol met fouten. De manier waarop ik de boeken uit heb laten geven was kortzichtig. Ik heb er van geleerd.
De ambitie om uitgegeven te worden is nog niet verloren, hoewel het nog steeds een uitdaging is. Het schrijven komt naast een vaste baan en andere hobbies, maar ik maak er graag tijd voor. Dit is immers mijn droom.
Die andere hobbies, trouwens? Ik roleplay met een vaste groep. Hier komt het schrijven ook goed bij van pas en de wereld van Declipse is een onderdeel geweest van een campagne van drie jaar. Ook schilder ik miniaturen voor dit roleplayen. Ik speel games, het liefste met mijn vrienden of jongere broertje… of alleen, afhankelijk van het spel.
Het is een druk leven!
