Categorie: Dagboek (Pagina 2 van 4)

De blokkade

augustus 14, 2024 / Rik Geuze / 3 reacties

Hoe stoer je ook doet en hoe veel je ook schrijft, iedereen loopt er wel eens tegenaan. De blokkade die alle creativiteit stopt en je voortgang tot een schreeuwende halt roept. De writer’s block.

Als dit blogje niet zo soepel leest, dan is het bij deze duidelijk waarom:

Ik worstel er momenteel zelf mee.

Twee maanden geleden schreef ik nog over ‘er lekker voor gaan zitten’. Om gewoon te schrijven wat er in me opkwam en de blokkade te overwinnen. Het is niet zo makkelijk als ik het destijds liet klinken.

Maar nu kan ik wel beter beschrijven wat er gaande is. Identificeer de problemen voor je ze probeert op te lossen.

De blokkade doorbreken gaat niet zo makkelijk.

Hoe herken je een blokkade?

Voor mij begonnen de problemen toen ik mezelf onrealistische verwachtingen op begon te leggen. Vorige week schreef ik nog over de problemen die ik mezelf op de hals haalde door drukte. Ik maakte voorkombare fouten en corrigeerde ze niet, omdat ik ze miste bij het nalezen. Er liep een combinatie van voorbereidingen en verplichtingen die niet goed samengingen. Mijn zomerkamp zou de maand doormidden knippen en ik had ook een andere vakantie om op voor te bereiden. Daarnaast had ik ook nog de werkzaamheden aan het boek en de dreef om een kort verhaal er uit te rammen.

Je raadt het al: een blokkade was het gevolg.

De deadline van het korte verhaal lag effectief anderhalve week eerder dan anders. Ik probeerde mijn alles te geven, maar een haastige voorbereiding gaf me niet wat ik nodig had. Elke zin die ik schreef was afschuwelijk en het plot wilde maar niet vooruit komen. Ik ging op kamp met een half afgerond kort verhaal en geen idee waar het naartoe moest gaan.

Het is jullie dan ook misschien niet ontgaan dat er in juli geen ‘maandelijks bonusblogje’ was.

En daarnaast?

Na zomerkamp kwam er geen rust in mijn hoofd. Er was twijfel ontstaan die niet wilde vertrekken, waardoor de blokkade werd versterkt. Is mijn werk wel goed? Kan ik wel wat ik wil doen? Is de hele oefening voor niets geweest?

Ik besloot de week na zomerkamp even voor mezelf te nemen. De druk van mijn schouders afhalen en even de verplichtingen te laten gaan. Ik hoopte dat ik daarmee mijn motivatie terug kon krijgen. Het maandelijkse verhaal liet ik varen – een goed voornemen is niets meer dan een voornemen, immers. Ik ontspande, schilderde, en deed eigenlijk niets waar ik me verplicht toe voelde.

Dat is waar een vakantie voor is, toch?

Maar de motivatie kwam niet terug. Sterker nog: ik raakte gefrustreerd. Word stond in mijn taalkbalk en keek me treiterend aan. Ik kon mezelf er niet toe zetten om het programma te openen, ook al stond de computer de hele avond aan. Zelfs als het woord ‘schrijver’ tijdens dagelijkse taallessen langskwam, was er een gevoel van schaamte. Toch is de motivatie er niet om door te gaan.

Er is een angst. Een angst dat alles dat ik opschrijft waardeloos gaat zijn. De boeken die ik elke dag lees lijken stuk voor stuk onbereikbare meesterwerken. Er is gewoon geen idee hoe ik dat ooit zou kunnen benaderen.

En ik lees nogal wat af.

Wat is er aan een blokkade te doen?

Het is een eeuwenoude vraag. Ik heb al eerder geprobeerd om hem te tacklen, maar nu sta ik er daadwerkelijk zelf voor. Het probleem stopt me en vertraagt mijn ambities, waardoor mijn energieniveau afneemt.

Het voelt als een eeuwige cirkel. Ik ben niet gemotiveerd, dus ik schaam me, dus ik raak verder gedemotiveerd. Je zou zeggen dat de motivatie eenvoudig zou moeten zijn: ga aan de slag en de schaamte gaat weg. Helaas is de realiteit anders.

Anders zou ik dit blogje niet schrijven. Schaamte is te verslaan door eerlijk te zijn tegen jezelf. Zoals ik vorige week al schreef: alles is te zien als een les.

Verder helpt het om te kunnen focusen. Door de maandelijkse korte verhalen te laten vallen, is er al aardig wat afleiding vanaf. Helaas is het niet zo eenvoudig: het persoonlijke leven, het werkleven… alles werkt mee. Ik ben nog geen fulltime schrijver, dus er zijn aardig wat andere factoren van afleiding. Hoe groter ze zijn, hoe groter de kans dat je geest gaat wandelen, en ik heb wat grote factoren die momenteel mijn achterhoofd domineren.

Soms is afwachten het beste dat je kan doen. Wachten tot de storm van afleiding voorbij is en de blokkade wegtrekt.

En altijd vasthouden: het weer wordt altijd beter.

Positief nieuws ontvangen

augustus 7, 2024 / Rik Geuze / 3 reacties

Tijdens mijn zomerkamp publiceerde ik een blogje over de wedstrijden waar ik dit jaar aan heb meegedaan. Tijdens die wedstrijden is er één ding dat weer werd bevestigd: feedback is zeldzaam. Net als uitgeverijen hebben de uitgevers van wedstrijden het druk. De jury krijgt al genoeg werk om te beoordelen en lang niet alles is even goed geschreven. Om er positief onder te blijven is moeilijk, hoe graag je het ook wil.

Met al dat beoordelingswerk krijgt het geven van feedback geen prioriteit. Puur door al het leeswerk is er gewoon geen tijd meer om inhoudelijk op een inzending in te gaan. Dat maakt de mensen die de moeite er wel in steken alleen maar waardevoller.

Positief zijn is lang niet altijd even makkelijk

Positief nieuws: er was er een!

Van de vier wedstrijden waar ik aan heb meegedaan, heeft er één inhoudelijke feedback gegeven.

Inderdaad, zelfs de wedstrijd die schrijfbegeleiding beloofde, gaf geen feedback.

Uiteindelijk was het de jury van de Goeken Prijs die feedback gaf op De Kwetsbaarheid van Vrede. Omdat er 128 inzendingen waren, bestond deze feedback uit verschillende rondes:

In de eerste ronde scheidden vrijwillige juryleden het kaf van het koren. 33 juryleden lazen elk een aantal verhalen en maakten een selectie. Elk verhaal ging zes verschillende juryleden langs, die samen een score bepaalden. Aan de hand daarvan is een top 16 bepaald: de shortlist.

Iedereen kon rekenen op feedback van de zes mensen die hun verhaal beoordeelden. Sommige van die beoordelaars zaten meer op hun praatstoel dan anderen. Waar ik van de een een hele paragraaf kreeg… kreeg ik van een ander enkel twee bemoedigende woorden:

Niet slecht.

(klik op de afbeelding voor een leesbare screenshot!)

We hebben de neiging om te concentreren op de slechte dingen. Het schaamrood stond me dan ook op de kaken bij de woorden van beoordelaar 4. ‘Afraffelt’, ‘spanning geheel verdwijnt’, en ‘jammer’ zijn geen dingen die je graag wil horen. De woorden over het taalgebruik waren jammer, maar… die deden me iets minder.

Maar toch merkte ik dat ik gloeide. Vijf van de zes lezers waren positief over wat ze hadden gelezen. Tenminste, als ik ‘niet slecht’ even tot ‘positief’ mag omdopen. Het is overwegend positief en ik vond mezelf dan ook in de shortlist van de wedstrijd.

Het kaf is grondig van het koren gescheiden

Nadat van de 128 inzendingen nog maar 16 over waren, kon het echte beoordelen beginnen. Vijf schrijvers namen de verhalen nog eens door en gaven wederom beoordelingen. Aan de hand van die beoordelingen werd de volgorde van de top zestien bepaald.

Lex Noteboom had het volgende te zeggen:

Mabel van Zijl was wat korter van stof, maar heel goed te spreken:

Suzette Eikelenboom was nogal wisselvallig van mening:

Een beetje positief, een beetje negatief

Arend Smits is kritisch en weet de vinger op aardig wat zere plekken te leggen. Ook het gebrek aan proeflezen dat plaats heeft gevonden valt hem wel op:

Jeanet Moorman, uiteindelijk, geeft nog een mooie afsluiter:

Zoals wel te lezen is, zijn de professionals wat minder positief dan de mensen die alles moesten doorspitten. Vooral Arend Smits is duidelijk iemand die aandachtig leest. Het zou me niets verbazen als hij iemand is die een schriftje en post-its klaar heeft liggen bij het lezen. Zelf heb ik dat nooit gekund, maar hij lijkt het onder de knie te hebben.

Alle kritiek heeft een kern van waarheid. Ik heb fouten gemaakt door te veel druk op mijn schouders te leggen. Vergeet niet: in die tijd schreef ik vier verhalen per maand. Dan glipt er wel eens wat doorheen.

De focus lag voor mij dan ook op het positieve, in plaats van het negatieve… en daar waren de tegenstellingen.

Waar de een positief is, is de ander negatief

De manier waarop deze feedback wisselt, laat maar weer zien hoe verschillend mensen zijn. Waar de een over mijn slordigheidsfouten heen las, stoorde de ander zich er enorm aan. Niets is zo onduidelijk als smaak en iedereen geniet van iets anders.

Destijds was ik heel positief over deze feedback. Het gaf me niet alleen dingen waar ik goed in was, maar ook de missers die ik had gemaakt. Het gaf me hoop voor de toekomst, ook al was ik uiteindelijk ‘slechts’ de veertiende van zestien.

Of de veertiende van 128.

De een bekijkt het anders dan de ander.

Je haren voor iets goeds gebruiken

juli 31, 2024 / Rik Geuze / Geen reacties

Het is tijd voor iets volledig anders! Ik schrijf al bijna een jaar lang over mijn schrijfwerk, maar vandaag niet. Vandaag gaat het over mijn haren.

Al ruim een jaar lang (deze website bestond al even voor ik begon met bloggen) staat dezelfde foto in de rechterbalk. Die foto is op kantoor genomen voor een bedrijfsvideo en ik mocht hem vriendelijk gebruiken. Het was inmiddels alweer ruim anderhalf jaar geleden dat die foto is genomen, maar ik stond er goed op.

Nu… ga ik op zoek moeten naar een nieuwe foto. Deze is niet meer representatief!

Haren sparen voor een ander

Ik hang het graag van de grote klok: ik vind lange haren mooi op een ander. Voor mezelf is het iets waar ik de afgelopen drie en een half jaar aan gewend ben geraakt. Toch werd ik er de afgelopen weken gekker en gekker van. Ze zaten in de weg, ze deden niet wat ik wilde, het was gewoon vervelend.

Als ik het alleen voor mezelf had gedaan, was het allang opgehouden. Gelukkig deed ik het niet voor mezelf, maar voor een ander.

De Haarstichting is opgericht voor mensen die om medische redenen hun haren verliezen. Het is een ingrijpende verandering in een tijd dat het leven al tegenstaat en geluk ver te zoeken is. De stichting zorgt ervoor dat deze mensen een goeie pruik van echt mensenhaar krijgen. Iets dat normaal gesproken onbetaalbaar is, is dankzij hen opeens bereikbaar. Zonder twijfel een uitstekend goed doel!

Ze accepteren dan ook donaties. Als je toch al lang haar hebt en wat wil missen, dan kan dit vanaf 30 centimeter! Voor mij was het 3,5 jaar sparen, voor een ander… misschien wat minder.

En hoe ziet dat er dan uit?

Het is even wennen. Je begint de ochtend met haar tot je borst, of verder, en eindigt de dag… Elders. Heel ergens anders, zelfs. Toen ik mezelf in de spiegel zag, moest ik toch wel een paar keer kijken. Het is een heel ander gezicht!

Alles netjes in vlechtjes

De vlechtjes zijn al kwijt

En alles weer netjes afgewerkt!

Let op, kinderen: altijd netjes je foto’s uitknippen als er ook iemand anders op staat.

Ik ben terug in het land van de mensen met korte haren. Ik ga opnieuw moeten leren hoe je ook alweer je haar wast, en dat hier géén staart in gaat. De vraag ‘wanneer maken ze het af?’ ligt bij veel mensen ongetwijfeld al op de lippen. Grapjes over grasmaaiers en heggescharen worden voorbereid. Laat ze maar komen, ik ben er klaar voor.

Het is toch te warm voor lang haar.

Verliezen met verhalen

juli 24, 2024 / Rik Geuze / 1 reactie

Het lijkt wel alsof ik er maar niet over ophoud. Verliezen is een onderdeel van het leven, net als vallen. Het is iets dat je moet meemaken, zodat je wat eelt kan kweken. Leven betekent risico’s nemen, en risico’s betekenen dat je kan falen. Je kan er beter aan wennen, voor je eraan kapot gaat.

Sinds het begin van dit jaar heb ik al een paar keer dingen beloofd. Meedoen aan wedstrijden heeft me meerdere verhalen opgeleverd die het niet hebben gehaald. Allemaal waren het verliezers. Je kan het dus wel raden: ik heb behoefte aan feedback.

Ik wil niet blijven verliezen, immers.

Deze week ben ik op kamp, dus is er geen tijd om een uitgebreid blog te schrijven. Daarom heb ik besloten om de schuld die ik heb gemaakt met beloftes in te lossen. De verhalen die ik heb geschreven staan vanaf nu op deze website! Vind hieronder een korte samenvatting van elk van de drie.

Drie? Het waren er toch vier?

Ja. Maar de vierde… die heb ik weer opgepakt. Die houd ik nog even voor mezelf.

Met zo'n boekenstandaard kan je verhaal niet verliezen

Onder het IJs: Het Lichaam

De wedstrijd Onder het IJs, van Uitgeverij Moonreaders, was op zoek naar horrorverhalen.

De ster van dit verhaal is Leonie, de liefhebbende vrouw van de dokter van een klein havendorpje. Elke maand komt er weer een schip langs gevuld met handelswaar, waar het dorp op overleeft. Iedereen kent iedereen en de dokter is een van de meest populaire mensen in de stad.

Maar als op een dag een lichaam aanspoelt, verandert alles voor Leonie. De sfeer in het dorp wordt grimmiger. De markt loopt leeg, en Leonie’s liefhebbende echtgenoot vindt een obsessie in het lichaam. Wat kan Leonie doen om haar simpele leven weer terug te krijgen?

Het Lichaam is een verhaal waarvan de algemene lijnen tijdens een wandeling tot me kwamen. Ik ben niet heel goed in het schrijven van horror – en het is te zien. Ik denk dat het mysterie niet goed opbouwt en alles te snel gaat tegen het einde. Het is met een reden de eerste wedstrijd waar ik aan heb meegedaan. Het kan altijd beter!

Vind Het Lichaam hier!

Goeken Prijs: De Kwetsbaarheid van Vrede

De Goeken Prijs wordt georganiseerd door Hebban.nl. Deze website is ook verantwoordelijk voor de Harland Prijs en Renate Dorrestein Prijs, die misschien beter bekend zijn. De Goeken Prijs gaat echter over spannende verhalen, een vrij uitgebreid begrip.

In De Kwetsbaarheid van Vrede vindt matroos Xavier zichzelf aan boord van de Hare Majesteit het Oosterlicht. Het slagschip is het vlaggeschip van het Drieland, een jonge eilandrepubliek. Aan boord is de diplomaat van een nabijgelegen keizerrijk Enporia, onderweg terug naar huis. De spanningen tussen Enporia en het Drieland lopen al tijden op, dus de diplomaat moet veilig thuiskomen. Als ze hem verliezen, hangt ze oorlog boven het hoofd.

Als de diplomaat bij klaarlichte dag plotseling overlijdt, zetten de matrozen alle zeilen bij om de dader te vinden. Xavier gaat op zoek naar de waarheid, al helemaal als hij zelf wordt geïmpliceerd in de dood van de diplomaat. Zal hij er in slagen om de werkelijke dader te vinden en de stabiliteit tussen de landen te waarborgen?

De Kwetsbaarheid van Vrede is een verhaal dat zich afspeelt in een andere hoek van Tull. Het continent is altijd al bedoeld als een wereld van tegenstellingen. Het korte verhaal dat ik in dezelfde periode schreef, speelde zich af in een magische wereld. De Kwetsbaarheid van Vrede is een meer geïndustrialiseerde hoek van het continent. Als ik deze wereld ooit nog eens verder uitwerk, zou ik die tegenstellingen kunnen verkennen.

Vind De Kwetsbaarheid van Vrede hier!

Moon YA: De Kristallen School

De YA prijs werd georganiseerd door Uitgeverij Moon. De hoofdprijs was een grote: je kreeg een contract om je eigen fantasy YA uit te laten geven. Er stond een hoop op het spel! Je moest een synopsis en de eerste 10.000 woorden van je YA Fantasyverhaal opsturen. Ik ben misschien een beetje overboord gegaan met de tropes, wat mijn inzending weinig goed heeft gedaan…

Celestina leeft in Macclesveld, een klein heuveldorpje in Estrus. Ze is een simpele schapenherder met simpele taken en simpele vrienden. Haar enorme familie leeft van het land, maar ze dragen een geheim met zich mee. Celestina is namelijk gevoelig voor zout.

Als een magiër hun magie beoefent met bepaalde mineralen, komen er geladen kristallen vrij. Deze kristallen vinden gretig gebruik in de industrie van Estrus, waardoor magiërs gewild zijn. Een inquisitie is opgezet om alle magiërs in het land te vinden en verzamelen, zodat de industrie kan opbloeien. Celestina’s familie wil haar echter niet kwijt en houdt haar gevoeligheid angstvallig verborgen.

Maar alle geheimen komen vroeger of later uit. Celestina’s leven verandert als ze naar de Kristallen School moet. Ze wordt geleerd om kristallen te maken en de industrie te voeden, maar wat als ze meer kan? Wat als ze de kans ziet om anderen te behoeden voor haar lot? Moet ze zichzelf verliezen in de wereld van de inquisitie?

Dit verhaal is een samenkomst van Harry Potter, Hunger Games, en een gulle handvol tienerfictie. Het verbaast me totaal niet dat deze opzet niet heeft gewonnen. Het was wel een leuke manier om te verliezen – ik genoot van het schrijven van deze hoofdstukken. Daarom wil ik het concept van Estrus graag nog eens uitwerken, als ik het verhaal serieus kan nemen.

Vind De Kristallen School (en de eerste opzet voor een synopsis) hier!

Verliezen met deze verhalen

Er is tijd gegaan in het schrijven van alles dat ik hierboven heb gelinkt. Toch was het een plezier om ermee te verliezen. Ik heb een hoop geoefend en ook zeker geleerd… en positieve feedback mogen ontvangen!

Dat is misschien nog wel het meeste waard!

Graag ontvang ik feedback over alles dat ik heb geschreven. Misschien kan het voorkomen dat ik in de toekomst nog eens moet verliezen… maar dat denk ik niet.

Verliezen hoort er bij!

Een handtekening in je boek

juli 17, 2024 / Rik Geuze / 1 reactie

Het is een tijdloos ritueel: de handtekening van je idool vergaren. Spelers signeerden honkbalkaartjes, artiesten krijgen prints onder hun neus om te ondertekenen… en zo schrijvers ook. Op conventies is de aanwezigheid van artiesten en schrijvers vaak zeer gewild: fans willen graag iets ondertekend zien.

Verzamelaars beschouwen een handtekening als een waardeverhogende eigenschap. Het idee dat de originele schrijver of artiest een object heeft vastgehouden en bekrast maakt het meer gewenst. Hierdoor duurt het ook niet lang voor dit soort objecten doorverhandeld worden. Afhankelijk van de populariteit wisselen gesigneerde exemplaren voor honderden euro’s van handen.

Maar wat betekent dit aan de andere kant van de tafel?

Een handtekening is niet makkelijk

Een handtekening is iets persoonlijks. Het is iets dat betekent dat jij een document hebt gezien en dat je het er mee eens bent. Het mag niet eenvoudig te vervalsen zijn, omdat het gebruikt kan worden om je instemming te bewijzen.

(Daar zitten trouwens nog wel wat haken en ogen aan. De details daarvan wil ik in dit blogje niet op ingaan, maar het is wel belangrijk te benoemen)

Inmiddels heb ik door dat er voor artiesten twee belangrijke eigenschappen zijn voor een handtekening:

Het moet herkenbaar zijn;
Het moet snel te zetten zijn.

De twee eigenschappen lijken elkaar direct tegen te spreken. Een handtekening die herkenbaar is als zijnde van jou afkomstig, moet bijna wel iets van je naam bevatten. Dat maakt het echter heel moeilijk om ze snel te zetten: je moet immers wat schrijven.

Nou is dat normaal gesproken geen probleem. Hoe vaak zet je als een ‘normaal persoon’ je handtekening? Over het algemeen niet heel vaak, hooguit bij grote aankopen en overeenkomsten. Misschien onder een contract. Het gebeurt nooit genoeg dat snelheid echt van belang is, toch?

Toch?

Tientallen keren hetzelfde zetten

Denk je eens in dat je tien keer achter elkaar je handtekening moet zetten. Nu dat je het honderd keer moet doen. En nu, als allerlaatste keer, dat je het duizend keer moet doen. Het hoeft niet allemaal in één keer, maar het moet wel gebeuren.

Dit is waar populaire artiesten en schrijvers mee moeten dealen. Op conventies staat er een rij met mensen die ongeduldig wachten om iets ondertekend te krijgen. Schrijvers hebben signeersessies om nieuwe boeken te promoten als een ‘meet and greet’. Sommigen bieden zelfs vooraf gesigneerde boeken aan op hun eigen webwinkels.

Ik heb het wel vaker over hem, maar Brandon Sanderson heeft zelfs een podcast voor de handtekeningen. Hij moest wat te doen hebben tijdens het signeren voor de verkoop, dus is de podcast opgezet. Mede dankzij die podcast zijn nieuwe boeken de verkoop in gegaan met duizenden gesigneerde kopieën voorbereid.

Niet dat die boeken lang overbleven. Je moest er snel bij zijn om een handtekening te krijgen.

Een handtekening is kunst

Je kan je wel indenken dat deze handtekeningen geen heel uitgebreide werken zijn. Het zijn tekeningen die met twee bewegingen van de pols gezet worden. Verzamelaars weten precies hoe hun beoogde handtekening er uit moet zien.

Maar dit betekent wel dat de krabbel wegdrijft van je identiteit. Het is minder eenvoudig om af te leiden van wie het daadwerkelijk af komt, tenzij je weet hoe het er uit moet zien. Daarnaast is het makkelijker na te maken. Iemand met voldoende tijd en motivatie kan alle tijd nemen om je handtekening te oefenen. Hij is eenvoudig genoeg, immers!

Betekent dit dat het perfect is? Kunnen mensen met kwade bedoelingen een boek kopen, er een handtekening in zetten, en het duurder verkopen?

Waarschijnlijk wel!

Maar juist omdat het zo moeilijk is, zo veel werk kost om te perfectioneren, maakt de handtekening het waard. Een handtekening is een kunstwerkje dat een al bestaand werk verbetert. Mensen zijn bereid om daar voor te betalen en dat is hun goed recht. Ik snap het wel.

Als ik de kans krijg om een getekend exemplaar te bemachtigen, doe ik dat immers ook!

Hoe kom je hier zo op?

Ik keek laatst weer eens door mijn kast heen en opende voor de grap mijn eigen verhalen. Ik herinnerde me nog de moeite die ik destijds had gedaan voor die boeken. De eerste vijftien of twintig exemplaren kocht ik zelf, zodat ik ze kon uitdelen aan vrienden. Al die exemplaren waren destijds genummerd en voorzien van een persoonlijke tekst.

Ik vond mezelf al heel wat, destijds. Zo veel dat ik zelfs voor mezelf een exemplaar ondertekend had.

Toen ik in de twee boeken die in mijn kast staan keek, stond ik echter voor een verrassing. Death’s Messengers heb ik een mooie tekst voor verzonnen. ‘Een krabbel voor een boek die je in je eigen kast zet <3’.

Je hoeft het me niet te vertellen. Ik was een ware woordsmit.

In Bright Dawn stond echter een heel andere naam. De naam van iemand waar ik al meer dan tien jaar geen contact meer mee heb. Iemand waar ik in de tijd dat het boek naar de drukkers ging opeens contact mee verloor. We slaagden er simpelweg niet meer in om afspraken te plannen. Drie jaar later verloren we zelfs contact over Facebook – het grootste verlies.

Dus wat was er met mijn eigen kopie gebeurd? Ik kan wel verklaren waarom ik zijn ‘gereserveerde’ verhaal nog heb, maar degene voor mezelf? Ergens herinner ik me nog wel dat ik een kopie bij iemand in de brievenbus had gedaan. Iemand waar ik mee in de klas zat, of mee werkte, en die toevallig in de buurt woonde. Hoogstwaarschijnlijk heb ik daar destijds per ongeluk ‘mijn’ kopie voor gepakt, in plaats van een andere.

En nu?

Waar dat boek heen is, weet niemand. Ik weet niet eens meer bij wie het in de bus is gegaan. Heel lyrisch waren ze dus niet over het resultaat, anders had ik ze wel gehoord.

Natuurlijk is het jammer dat mijn verhaaltje voor mezelf verloren is gegaan. Maar zoals een goede vriend van me zegt: of je slaagt, of je hebt een mooi verhaal. In dit geval heb ik er een mooi verhaal aan overgehouden.

Ik ga er dan ook niets mee doen! Ik hoop dat, wie ‘mijn’ boek heeft, ze ervan genieten.

En misschien komt het ooit wel weer naar boven…

Stilte

juli 10, 2024 / Rik Geuze / Geen reacties

Er zijn maar weinig dingen zo ongemakkelijk als stilte. Een etentje waarin niemand praat, vinden mensen negatief. Slecht, saai, of oninspirerend. Mensen zijn zo wanhopig om een aanhoudende stilte te vullen dat het zelfs als ondervragingstechniek bekend staat. Door stilletjes bij een verdachte in de kamer te zijn, zullen ze vanzelf proberen om het ongemak te verdrijven. Ze gaan praten, over wat er maar toepasselijk is en wat ze ook maar in hun hoofd hebben.

Er zijn maar weinig dingen zo demotiverend als een gebrek aan feedback. Als de komiek een grap maakt en iedereen lacht, weet je dat er een succes is geboekt. Wordt de grap enkel beantwoord met het geluid van krekels, dan is het al een stuk ingewikkelder. Is het publiek aan het nadenken? Of was de grap niet goed? Verstaat de komiek hun vak wel, of wordt het tijd voor ze om iets anders bij te leren?

Is wat de schrijver schrijft wel interessant? Of maakt hij er een potje van?

De impact van stilte

Vroeger was alles duidelijker. Als je met iemand in gesprek was en ze hielden op met reageren, dan was de reden snel te achterhalen. Je kon vragen stellen, maar puur aan de hand van lichaamstaal was al een hoop af te lezen. Tegenwoordig, in het digitale tijdperk, is dat echter een stuk moeilijker. Ontbreekt een reactie, omdat mensen geen feedback willen geven? Heerst er stilte, omdat de lezers niets toe te voegen hebben? Of krijg je niets te horen, puur omdat je boodschap de mensen niet bereikt?

Er zijn talloze mogelijkheden, maar bijna geen manier om er achter te komen wat de werkelijke reden is. Verontwaardigde berichten zullen alleen maar leiden tot verdere stilte. Als je mensen persoonlijk benadert, zullen de reacties altijd geforceerd en gedwongen voelen. Je moet ermee leren leven en de twijfels van je af zetten.

Want geloof me, er zullen twijfels zijn. Er zijn maar weinig mensen met zo veel arrogantie dat ze zichzelf altijd gaande zullen houden. Mensen zullen zich afvragen of ze wel het juiste doen, of dat ze iets moeten veranderen…

Maar wat?

Het gaat altijd over feedback

Als mens snakken we naar feedback. We willen de stilte verdrijven om te horen hoe we het doen. Het is de manier waarop we leren: de ander zegt wat ze ergens van vinden en dat slaan we op. Zonder feedback kunnen we niet achterhalen wat we verkeerd doen, of hoe we het anders moeten doen. Geen mens is perfect en niemand doet alles in één keer goed.

Daarom zoeken we als schrijvers dan ook naar die feedback. We willen weten wat mensen van onze verhalen vinden. Het goede, maar ook zeker het slechte. Als er niets terugkomt… wat hebben we dan neergezet?

Ik kreeg feedback op mijn Bright Dawn verhalen. Een oud-klasgenoot was er gek op en haar vragen werden met plezier beantwoord. Mijn vrienden lezen met plezier alles dat ik schrijf, ook al is het hoofdstuk na hoofdstuk over een lege steeg. Ze geven me altijd een eerlijke mening, hoewel de een wat kritischer is dan de ander.

Dat is okay.

Alles is goed. Mijn werk wordt gelezen en daar krijg ik een warm gevoel van in mijn borst.

De stilte heeft geheerst

De inspiratie voor dit verhaal komt van een webpagina die ik eerder heb geprobeerd te onderhouden. Ooit had ik de ambitie om een columnist te worden, dus ik wilde een ‘portfolio’ bouwen. Ik had destijds geen flauw idee wat het betekende om een column te schrijven, dus ik deed maar wat. Ik zette een blog op.

Het is een terugkerend thema bij mij. Je moet ergens beginnen en maar wat doen om vooruit te komen. Al doende leert men.

Maar men leert niet als hun doende geen feedback oplevert. Ik heb nog steeds geen idee hoe het is om een columnist te zijn.

Ik stuitte laatst weer op dat blog. Er was geen reden voor mijn schrijven, geen richting, dus ging het alle kanten op. De ene dag schreef ik over de kop koffie die ik dronk in de universiteitsbanken. De volgende dag ging het over een spelletje dat ik had gespeeld met mijn broertje. Er was geen structuur, zelfs geen schema. Soms plaatste ik elke dag een bericht, soms zaten er weken tussen.

Hoewel mijn schrijfwerk van toen me vandaag zielsongelukkig maakt, is er een passie in te zien. Ik genoot van wat ik schreef, hoe knullig het ook was.

Het was schattig.

Maar als ik door de 6 pagina’s aan archieven heen blader, zie ik onzekerheid. Er zijn wel vier berichten die beginnen met ‘nu ga ik het echt doen!’. Herhaaldelijk verloor ik de motivatie en heb ik na een periode van stilte geworstelt om die weer op te pakken.

Als je een beetje tussen de regels door kan lezen, begrijp je ook wel waarom. Er was bijna geen feedback. Ik kreeg niet te horen wat mensen er van vonden. Het idee dat niemand het zou merken als ik ophield met schrijven, bleef me bekruipen.

En dat idee klopte ook.

Wat wil ik zeggen?

Ik eis van niemand feedback en zal ook nooit proberen om mensen te dwingen die te geven. Sommigen vinden het leuker en makkelijker dan anderen, immers.

Maar ik probeer wel wat bewustzijn te creëren. Onder dat dunne laagje van zekerheid zit een persoon die wanhopig op zoek is naar validatie. Iemand die snakt naar een teken dat ze hun moeite niet voor niets investeren. Dat mensen genieten van hun werk en ze meer hebben bereikt dan enkel het invullen van hun passie. Dingen voor jezelf maken is leuk, maar weten dat anderen het ook waarderen is leuker.

Daarom moedig ik je aan, waarde lezer. Doorbreek de stilte en geef commentaar aan iemand. Het hoeft niet hier, maar zoek iemand die met passie berichten plaatst. Iemand die tekent of schrijft, of op wat voor manier dan ook creëert. Als je iets hebt gezien, neem die extra minuut om uit te schrijven wat je vond. Al is het maar een ‘leuk hoor :)’, of een hartje onder het bericht, ik kan je één ding garanderen.

De zon schijnt wat feller voor de creatieveling, die dag.

Opnieuw beginnen

juli 3, 2024 / Rik Geuze / Geen reacties

Ik dacht dat ik alles onder controle had. Als optimistische hobbyist was het veel te makkelijk om overal eenvoudig over te denken. De wereld lag aan mijn voeten en mijn idee was onverslaanbaar… tot dat niet het geval bleek. Toen ik te horen kreeg dat mijn verhaal niet in het bestand pastte. Dat ik beter elders mijn heil kon zoeken. Tot ik te horen kreeg dat ik het beste terug naar de tekentafel kon gaan om opnieuw te beginnen.

Het is een dreun in je maag om te horen dat je werk niet goed genoeg is. Je hebt ergens je hart en ziel in gestort en had er vertrouwen in dat dit het was. Je denkt dat je je beste werk hebt neergezet en je beste werk was niet goed genoeg. Het is zo eenvoudig om er dan bij de pakken neer te gaan zitten. Om je te laten kennen en te accepteren dat er misschien niets in zat. Dan heb je kracht nodig om te gaan staan en dat ene woord tegen jezelf te zeggen.

Opnieuw.

Opnieuw, maar dan anders.

Verwerken voor opnieuw beginnen

Er is geen schaamte in falen. Mensen die niet falen, leren niets en mensen die niets leren, komen nergens. Door herhaaldelijk te falen kan je itereren en leren wat wel en niet werkt.

Vergeet niet dat dit precies is hoe het er in de dierenwereld aan toegaat. Een rat leert om van een knop af te blijven als die knop ze een schok geeft. Katten leren wat ze wel en niet kunnen maken door de tik die ze krijgen als ze te ver gaan. Het is allemaal onderdeel van het leren.

Maar dat maakt het niet meteen leuk. Leren is belangrijk, maar succes is leuker. Beroemde schrijvers worden niet bekend door de manuscripten die zijn afgewezen, maar toch zijn die werken het belangrijkste.

Dus voor je opnieuw begint, geef jezelf de kans om tot rust te komen. Het gevoel dat je het beter op kan geven is normaal. Het gevoel dat je nergens zal komen hoort erbij.

Of ben ik daar alleen in?

En dan toch weer opstaan.

Vallen hoort bij opstaan en het heeft geen zin om te blijven liggen. Opstaan vereist kracht, maar uiteindelijk moet je tegen jezelf dat éne woord kunnen zeggen.

Opnieuw.

Misschien durf je dat Word document niet te openen, of lijkt elke zin slecht. Je kan opeens niets goeds meer neerzetten en bekijkt alles drie keer opnieuw. Het is mijn theorie van wat er is gebeurd met Doors of Stone. Een manuscript viel tegen en leverde negatieve feedback op. Nu zit de schrijver vast in een deprimerende loop van twijfel, controle, en herschrijven. Er is een reden dat je niet veel meer van hem hoort.

Maar de verhalen zullen duwen. De fantasie is niet tegen te houden en je achterhoofd zal vanzelf weer beginnen met het genereren van ideeën. Het gevoel ontstaat weer en vroeger of later zet je vingers weer op toetsenbord.

Een goed voornemen om jezelf te verbeteren helpt immens. Immer vooruit!

Schrijf wat. Verzin nieuwe dingen en trek jezelf uit het dal met variatie. Declipse was mijn kindje en ik ken de wereld van binnen en van buiten. Ik ben dan ook heel andere dingen gaan schrijven. Vorige maand heb ik eindelijk weer iets voor Declipse geschreven en het heeft alleen maar positieve reacties opgeleverd. Met het dal achter me staat de wereld weer voor me open.

Vanaf de grond opnieuw begonnen.

Begin dit jaar deed ik mee aan verschillende schrijfwedstrijden. Een van die wedstrijden had schrijfcoaching als hoofdprijs, dus ik was daar extra enthousiast over.

Ik heb niet gewonnen, maar toch heb ik besloten om de coach in de arm te nemen. De resultaten van die coaching zijn sindsdien te zien geweest in de korte verhalen die ik hier publiceer. Elke maand evolueerden ze weer een beetje terwijl ik opnieuw leerde om te schrijven.

Ook heb ik samen met die coach een nieuwe synopsis geschreven. Een overzicht, hoofdstuk voor hoofdstuk, van het verhaal dat ik wil vertellen. Een heel ander verhaal dan Declipse.

Ik dacht dat ik het schrijven van een synopsis onder controle had. Het was niet zo moeilijk, toch?

Toch?

Als onderdeel van de coaching heb ik de synopsis geschreven. Na feedback begon ik opnieuw, en opnieuw, en…

Ik denk dat je wel kan raden waar dit heengaat. Er zijn aardig wat iteraties van de synopsis geweest. Er zijn details toegevoegd die alleen ik in zal zien, zoals de mentale staat van de hoofdpersoon. Dingen die ik ga moeten beschrijven, in plaats van ze te vertellen.

Nu, maanden nadat ik begonnen ben, in de eerste week van de tweede helft van het jaar, sta ik klaar. Er staan zes pagina’s aan samenvatting klaar, voor 51 hoofdstukken.

Ik had liever een ronde 50 gehad, maar helaas. Een bepaald plotpunt moest opgesplitst worden… en ronde cijfers zijn minder belangrijk dan ze zich voordoen.

Minder belangrijk dan opnieuw beginnen.

Een frisse vooruitblik

Want dat is waar ik dit blogje voor begon. Er zijn genoeg depressieve posts gemaakt en er zijn genoeg verhalen van mensen die doorzetten.

Maar wat ik hierboven heb beschreven is mijn verhaal van doorzetten.

Met een neus in de lucht en ogen open gaan we de toekomst tegemoet…

Maar ik doe dat wel vanuit mijn werkkamer, met de gordijnen dicht. Anders reflecteert het zonlicht in mijn scherm.

Zomer? Wat is dat?

Tools gemaakt voor de hobby

juni 26, 2024 / Rik Geuze / Geen reacties

De wereld is gevuld met hobbies en activiteiten. Je ontkomt er bijna niet aan en het is een bekende ijsbreker: wat voor hobbies heb jij zoal? Maar hobbies zijn dingen die je leuk vindt, dingen die je voor je plezier doet. Hoewel ik al eerder heb geschreven dat je jezelf soms moet dwingen, is het niet helemaal de bedoeling. Om dingen leuk te houden, is het soms handig om wat tools en hulpmiddelen te gebruiken.

Maar schrijven is wat dat betreft een wat vreemde activiteit. Waar de schilderartiest tientallen verschillende kwasten, paletten, en standaarden heeft, valt dat voor de schrijver tegen. Je schrijft toch gewoon? Met een potlood en een kladpapiertje zou je ver genoeg moeten komen.

En het is ook aangetoond dat dit genoeg kan zijn. J.K. Rowling heeft de eerste versie van Harry Potter naar geruchten handgeschreven opgeleverd op kladblaadjes en servetjes. Hoewel dit natuurlijk moeilijk te bewijzen valt, schijnen er online wel foto’s van rond te zwerven. Stukken papier zijn dus zo te vinden. Wat heb je als schrijver dan nog meer voor tools nodig dan een bureau met papier, of een tekstverwerker?

Tools die helpen met schrijven

Een computer is natuurlijk een goed begin. Hoewel het in de jaren ’90 niet heel gebruikelijk was, zijn computers tegenwoordig heel normaal. Ze doen dienst als entertainment voor talloze mensen, en voor schrijvers zijn ze als tools niet meer weg te denken. Hoewel tekstverwerkers als Word nog steeds prijzig zijn, biedt het internet talloze gratis opties om in plaats daarvan te gebruiken.

Daarnaast zijn er nog allerlei soorten software die je kunnen helpen met schrijven. Fantastische verhalen met een slordige schrijfstijl zijn immers nog steeds niet fijn om te lezen. Dit kan verholpen worden met tools als de Hemingway Editor (als app ook in het Nederlands verkrijgbaar). Dit helpt je om langdradige zinnen te ontdekken en te zien waar je misschien moet herschrijven. Het is software die je helpt met het identificeren van zwakke plekken en te leren daarmee om te gaan.

Zo zijn er tientallen verschillende soorten software die allemaal focusen op grammatica en zinsverloop. Ook kan je denken aan tekstverwerkers die alle opmaakopties wegnemen en je enkel een leeg canvas geven. Met behulp van AI zijn er zelfs al tools die je promts geven. Deze prompts zijn niets meer dan korte voorstelen van wat je zou kunnen schrijven, een beginnetje voor iets groters. Een aanzet naar de roem.

Maar ondertussen kijk je nog steeds jaloers naar de tools van schilders. Dingen die je vast kan houden en kan laten zien aan vrienden en familie. Iets waarmee je aan iedereen kan laten zien dat dit is iets dat je doet. Iets waar je geld aan uitgeeft!

Vasthouden

Een typemachine is iets dat je niet veel meer ziet. Het is een verouderd stuk gereedschap dat al lang geleden is ingehaald door technologie. Het is echter wel iets dat veel mensen nog steeds waarderen. Mechanische toetsenborden emuleren nog steeds het geratel van een typemachine, en de kracht waarmee je moet aanslaan. Het is lang niet meer zo zwaar of luid, maar veel mensen prefereren het nog steeds over de alternatieven.

Met dat in het achterhoofd zijn de goede mensen van Freewrite aan de slag gegaan. Ze hebben de meest minimalistische computers gemaakt, puur om verhalen op te schrijven. Je bent vrij van afleiding en kunt letterlijk overal zitten, en dankzij het kleine scherm kan je maar moeilijk teruglezen. Dat voorkomt dat je al actief gaat redigeren terwijl je nog met je creatieve proces bezig bent. En onder dat scherm? Een zwaar mechanisch toetsenbord dat lekker aanslaat.

Dit is onmiskenbaar een van de tools voor schrijvers. Dankzij een langdurige batterij en e-inkt kan je zelfs in het openbaar gaan schrijven. Eventuele voorbijgangers kunnen maar één ding concluderen: dit is iemand die aan het schrijven is.

Tools voor inspiratie

Daarnaast zijn er nog hulpmiddelen voor inspiratie. De schrijversprompts die ik hierboven heb beschreven zijn daar één van, maar er zijn ook fysieke opties.

Veel bordspellen kunnen worden omgezet naar creatieve duwtjes. Denk bijvoorbeeld aan Dixit en haar vele uitbreidingen. Het spel is gevuld met kaarten met allerlei vreemde en inspirerende tekeningen. Aan de hand van een woord of een prompt, speel je een kaart die je daarmee het sterkste identificeert. Daarna is het een kwestie van raden wie welke kaart heeft gespeeld.

Het is een heel fijn gezelschapsspel, maar de kaarten zelf kunnen voldoende inspiratie bieden. Zit je vast? Trek een kaart en kijk naar de tekening. Waar doet het je aan denken? Waar stuurt het je naartoe?

Zo kan je spelenderwijs een vastgeroeste scène losweken.

Ook kan je kijken naar creatieve dagboeken, zoals The Severed Moon, van Leigh Bardugo (Shadow and Bone). Het staat vol met uitdagingen of prompts die je aanmoedigen om simpelweg te schrijven. Ik heb ooit meegedaan aan een alternatief hierop met behulp van Kickstarter: The Wishing Sigil. Aan de hand van een serie prompts word je door elke dag een stapje verder door een verhaal geleid dat je zelf schrijft. Elke dag vul je het verhaal aan en ga je verder door de gebeurtenissen heen. Het is een creatieve oefening, een waarmee je de creatieve spieren flink kan oefenen.

De gouwe ouwe

Een heel kort kopje voor de belangrijkste tool die elke schrijver in hun arsenaal kan hebben. Ik heb er al over geschreven… maar toch is het onmisbaar.

Het is een schrift.

Hoewel je misschien sneller typt dan dat je schrijft, is een schrift nooit overbodig. Voor een schrift heb je geen batterij nodig. Het enige dat je nodig hebt is een pen, of een potlood.

Tijdens een vorig blogje heb ik het al eens verteld: inspiratie slaat nooit op een gelegen moment toe. Daarom kan je het beste altijd een schriftje bij je dragen. Willekeurige notities, kleine ideetjes… ik gebruik het mijne voor van alles. Wat vandaag een idee is voor een roleplaying sessie, kan morgen schrijfinspiratie zijn.

En hey, je kan ze zelfs zelf binden!

Disclaimer

Het is misschien wel duidelijk en vanzelfsprekend, maar ik wil het toch geschreven hebben.

Geen van de hierboven beschreven producten hebben me betaald om over ze te schrijven. Sterker nog: ik heb veel van die producten niet eens in mijn bezit.

Ik heb flink onderzoek gedaan voor dit blogje. De zoektocht naar toepasselijke tools duurde lang en het zoeken naar recensies van die tools nog langer. Met dat in het achterhoofd heb ik mezelf dan ook beperkt tot het schrijven over dingen die mij enthousiast maakten. Daarom is dit een bijzonder positief blogje geworden. Dit is niet vanwege een sponsorschap.

Het ontstaan van een website

juni 19, 2024 / Rik Geuze / 1 reactie

Het is moeilijk te geloven, maar het is bijna een jaar geleden sinds het begin van dit blog. Dat is echter niet het moment dat ik daadwerkelijk begon met deze website. Recentelijk werd ik er door de goede mensen van Strato op gewezen dat mijn nieuwe factuur klaar stond. Dat betekent dat, in tegenstelling tot dit blog, deze site al meer dan een jaar oud is!

Ik had wat opstarttijd nodig, dat is alles.

Destijds tijd had ik een beeld van hoe deze website er uit zou komen te zien. Heeft dat wat er is neergezet het ook maar een beetje benaderd?

Het prille begin van een schattige website

Het bouwen van een website

Er zijn meer dan genoeg mensen die hun geld verdienen met het bouwen van websites voor andere mensen. Het is dan ook niet eenvoudig om een webpagina op te zetten. Je moet een doel hebben, een visie, en het vooral niet te groot willen maken. Dat vereist studie, om te bepalen wat wel en niet belangrijk is, en een hoop ervaring.

Ik… heb geen van die dingen.

Ooit heb ik wel voor een vriend met CSS gerommeld, voor hun forum. Het was niet heel veel om aan te zien, maar het was een persoonlijke stijl. Ze waren er blij mee en we hebben het forum voor een lange tijd met veel plezier gebruikt. In ieder geval tot ze het op slot zetten en het wachtwoord vergaten.

Op een gegeven moment heb ik voor een baas een paar opzetjes voor een website gemaakt. Ze wisten niet zo goed wat ze met me aanmoesten en ze kregen een subsidie voor me. Daardoor was er wat meer vrijheid met wat er met mijn tijd kon worden gedaan. Het leek daardoor een zinnige tijdsbesteding en ik heb flink aangerommeld in WordPress. De websites hebben nooit het daglicht gezien, en misschien maar goed ook.

Wat heb ik geleerd van die ervaringen?

Dat er meer dan genoeg templates beschikbaar zijn en dat er geen schaamte bestaat in het gebruiken daarvan. Waarom zou ik zelf iets bij elkaar brokkelen, als ik ook iets kan gebruiken dat een ander aanbiedt? De enige prijs is de naam die onderaan de pagina staat…

Maar dat is geen prijs. De ontwerper verdient het om in de schijnwerper gezet te worden.

WordPress?

Je ontkomt er tegenwoordig niet meer aan. Elke aanbieder van webspace geeft het praktisch weg bij je abonnement. Het is dankzij WordPress zelfs voor de grootst mogelijke leek mogelijk om een website in elkaar te zetten. Je klikt en sleept de boel gewoon bij elkaar.

Het voelt aan als de McDonald’s van de websites, maar je zou verbaasd staan. Er zijn ontelbare websites die gemaakt zijn met WordPress. Er zijn ontwerpers die zich specialiseren in WordPress… en het werkt gewoon lekker.

Al zijn bepaalde templates makkelijker om mee te werken dan anderen. Sommigen bieden opties die anderen niet bieden. Is het nodig om iets groots en ingewikkelds in elkaar te zetten?

Ik denk het niet.

Een website voor iets specifieks

Mijn originele intentie voor deze site was om Declipse te promoten. Het verhaal was afgerond en ik was druk bezig met het nakijken en herschrijven. Ik wilde het proces uitwerken, de reis documenteren, en alles eindigen met een succesverhaal.

We weten inmiddels dat dit niet is wat is gebeurd. Toch heb ik al vroeg besloten: ongeacht wat er gebeurt, zet ik dit allemaal door.

Mijn originele opzet was om de wereld van Declipse uit te diepen. Ik wilde kleine stukjes van specifieke onderdelen opzetten. Er was de ambitie om talloze kleine verhalen neer te zetten… maar toen werd het manuscript afgewezen.

Ik zag geen heil in het verraden van de opzet van Declipse door korte verhalen te schrijven. De bedoeling was om lezers eerst kennis te laten maken met de wereld. Daarna zou ik het kunnen verbreden met de korte verhalen. De kleine avontuurtjes die niet in het boek pastten, maar wel geschreven konden worden. Die de wereld vorm en volume zouden geven. Verhalen die niet noodzakelijk zijn voor de boeken, maar de wereld wel verder uitdiepen.

Daar is een website ideaal voor, maar het past gewoon niet. Niet tot de boeken in de winkels liggen. Het enige op deze website dat op Declipse wijst, is een vage teaser van het eerste boek.

Dus wat doe je dan?

De visie was even verdwenen. Voor een paar moment was alles stuurloos, tot het begin van dit jaar. Ik heb mezelf immers voorgenomen om een kort verhaal per maand te schrijven. Elke maand in een andere wereld die in mijn fantasie leeft.

De korte verhalen die ik in de loop van het jaar schrijf worden trouw verzameld. De look en feel van de website zijn daardoor aan een update toe. De focus ligt immers niet meer op Declipse, maar op alle verhalen die in mijn hoofd ronddwalen.

Ik haal altijd graag mijn voorbeeld aan. Op zijn website is ook te zien wat je kan doen met een bredere portfolio aan werken. Natuurlijk heeft hij ook de boeken om die portfolio kracht bij te zetten, maar je moet ergens beginnen. Mijn Kickstarter van meerdere miljoenen komt vanzelf nog wel.

Helaas ben ik maar één man. Ik ben geen ontwerper en van webdesign heb ik geen kaas gegeten. Er gaat een moment komen dat ik deze website op de schop neem en het Declipse thema weghaal. Natuurlijk betekent dat niet dat de Declipse droom komt te vervallen!

Het maakt alleen ruimte voor andere dingen. Voor een toekomstbestendigere website.

Ooit komt het zo ver!

Er lekker voor gaan zitten

juni 12, 2024 / Rik Geuze / 2 reacties

Ik heb het al meerdere keren geschreven: schrijven is een creatieve vaardigheid. Het is als zingen, tekenen, dansen, en zo veel andere creatieve uitingen. Dat betekent dat je het kan oefenen en er beter in kan worden. Je creativiteit is een spier en die spier groeit en wordt sterker met gebruik. Dat is een van de redenen dat ik mijn goede voornemen van dit jaar had genomen. Ik wilde meer oefenen met simpelweg zitten en schrijven.

Maar is het zo simpel? Kan je gewoon gaan zitten, een leeg Word document openen, en beginnen? Is het mogelijk om met jezelf af te spreken ‘vandaag ga ik een boek beginnen’?

Hier zijn meningen over. Vandaag ga ik praten over een paar van die meningen… en natuurlijk wat ik daarvan denk!

Zitten en schrijven is niet altijd makkelijk

Jezelf dwingen om te gaan zitten

Recentelijk las ik een stukje waarin een van mijn favoriete schrijvers hard taalgebruik neerzette. Hierin geeft hij aan dat je een planning moet maken – en je er aan moet houden. Als je jezelf voorneemt om elke dag tussen zeven en acht te gaan zitten en schrijven, dan doe je dat. Schrijf en bewaar je werk. Dwing jezelf om te schrijven, als het nodig is.

Dat is iets waar ik van schrok. Tijdens bepaalde maanden ben ik zeker in staat om mezelf te dwingen. Wat ik niet kan, is dat consequent doen. Als ik mezelf zou dwingen om elke dag, elk vrij uur, te besteden aan schrijven, zou ik gek worden.

Maar is dat wel zo?

Professionele schrijvers leven van hun creatieve werk. Het is een voorzichtige droom van mij om dat punt ooit te bereiken, al vereist het nog veel werk. Dat betekent ook dat een consequente output van een zeker belang is.

De hoeveelheid werk die Brandon Sanderson elk jaar weer neerzet, is misschien wat hoog gegrepen. Hij geeft aan dat hij consequent elke dag ongeveer 2500 nieuwe woorden schrijft. Daarnaast doet hij revisiewerk en correspondentie met partners en uitgevers. Alles bij elkaar komt het neer op zo’n 5000 woorden per dag.

Maar je wil ook voorkomen dat je bekend komt te staan als de volgende Patrick Rothfuss, of George RR Martin. Schrijvers die inmiddels berucht zijn, omdat hun volgende werk maar uit blijft. In verschillende kringen worden ze al belachelijk gemaakt en dreigen ze de nieuwe Duke Nukem Forever te worden. Hun volgende boek moet voldoen aan zulke hoge verwachtingen, dat ze alleen nog maar kunnen teleurstellen.

Dat is iets om te ontwijken. Door elke dag te schrijven en consequente output te bereiken, doe je dat. Daar heb je wel een sterke creatieve spier voor nodig!

Achter je ‘Muse’ aan

Het moment van inspiratie treft je lang niet altijd op een opportuun moment. Het is mogelijk om een hele avond naar een blanco document te staren zonder ook maar iets te bereiken. Pas de volgende dag, tijdens een meeting waarin je geen laptop bij je hebt, komt dat eureka moment dan. Precies op het moment dat het niet uitkomt. Wanhopig pen je wat steekwoorden neer en probeer je de rest te onthouden. Je dagdroomt, je fantaseert…

En als je die avond, moe van kantoor, koken, schoonmaken, en alles er omheen gaat zitten… lukt het niet.

Je inspiratie is niet af te dwingen. Als je probeert om jezelf te dwingen, ligt de lat zo veel hoger. Elke zin die je schrijft voelt verkeerd, elke dialoog houterig. Het wordt lastig en vervelend… en het gaat je tegenstaan.

Of, dat is in ieder geval mijn ervaring. Schrijven is immers (nog) niet mijn werk, het is een hobby. Ik offer waardevolle vrije tijd op om te schrijven. Als het niet wil lukken, wil ik niet het gevoel hebben dat die tijd verspild is. Zo veel vrije tijd is er immers niet in mijn leven.

Daar staat tegenover dat elk moment van inspiratie dan ook wel gegrepen moet worden. Met beide handen en volledige overtuiging. Als je inspiratie toeslaat, is dat het moment om alles te laten vallen en te schrijven. Wie weet hoe lang die inspiratie blijft, of wanneer je tegen het volgende obstakel aanloopt. Wie weet wanneer de Writer’s Block toeslaat en je bent toegewezen aan je lot.

Het is een gejaagde mentaliteit, maar het schrijfwerk is leuk en productief.

Maar is gaan zitten wel zo veel werk?

Je schrijft ongemerkt veel meer dan je verwacht. Hoewel 2500 woorden per dag veel klinkt, is het iets dat in perspectief moet worden geplaatst.

Dit blog is op dit moment 718 woorden lang. Als ik het nakijk en reviseer, klopt dat misschien niet meer, maar op het moment van schrijven wel. Ik ben inmiddels zo’n 45 minuten aan het schrijven en heb mijn schrijfwerk regelmatig onderbroken. Ik heb gezocht naar afbeeldingen, links naar QA’s, webpagina’s, en eerder geschreven blogjes. Mijn blogjes zijn meestal rond de 1000 woorden en ik schrijf ze in ongeveer een uurtje als ik er lekker voor ben gaan zitten.

Daarnaast is het zijn van een spelleider ook een schrijversrol. Hoewel ik al eerder heb uitgewijd over de verschillen tussen schrijven en roleplayen, blijft het onmiskenbaar. Je bent een verhaal aan het schrijven. Hoewel het aantal woorden dat je daarmee schrijft wat minder goed te kwantificeren is, blijft de oefening aanwezig. Je zoekt naar twists en spannende plots. De oefening is aanwezig en er is een daadwerkelijke deadline: je verhaal moet af zijn voor het volgende spelletje. Hoe lang het is maakt niet uit, als het maar bevredigend is. De spelers maken een sessie toch altijd langer dan je dacht.

De vinger op de zere plek

Ik was nog op zoek naar een bevredigende conclusie van dit blogje toen ik die laatste paragraaf schreef. Deze blogjes zijn een ontsnapping voor mij: ik schrijf waar mijn hart me heen brengt.

Daarom zijn ze soms ook wat minder samenhangend. Soms weet ik gewoon nog niet waar ik naartoe aan het werken ben.

Maar die laatste paragraaf vertelde me precies waarom je soms gewoon moet gaan zitten. De deadline.

Mijn blogjes worden elke woensdag gepubliceerd. Daardoor heb ik een motivatie om op tijd te schrijven en mezelf aan het werk te zetten. Daarnaast ben ik elke drie weken de spelleider van een roleplaying sessie. Als ik die niet op tijd af heb, kan ik de afspraak net zo goed afzeggen…

En het is al zo moeilijk om zes volwassenen tegelijk om één tafel te krijgen. Afzeggen is absoluut geen optie.

Zo hebben uitgeverijen ook hun deadlines. Zeker als ze een grote schrijver aan de haak hebben, willen ze weten waar ze aan toe zijn. Wanneer komt het manuscript?Op welke datum moet de printer uiterlijk de documenten hebben? Hoe organiseren we de logistiek rondom de distributie? Het is een spelletje van deadlines en projectmanagement. Heeft de grote schrijver hun 491.000 woorden tellende manuscript niet op tijd af? Dan kan het zomaar zijn dat de printer de vrijgekomen tijd opvult met ander werk. Niemand heeft zin in die vertragingen. Vertragingen zijn duur.

Dus wat is de beste manier om goed te gaan zitten?

Zorg er voor dat je een deadline hebt. Dat je een doel hebt waar je naartoe werkt en waar je je aan moet houden. De creativiteit vloeit dan vanzelf… en misschien kan je jezelf ook wel dwingen aan het werk te gaan.

Die paragrafen die je haat en die houterige dialogen?

Dat is waar revisies voor zijn.