Waar de wereld van Declipse tot leven komt

Maand: augustus 2024

Hoeveel werk is bloggen?

Vorige week was het alweer het jubileum van dit blog. Een jaar lang heb ik (bijna) elke week een berichtje gepubliceerd. Slechts één keer is het niet gelukt, omdat ik te ziek was om naar mijn computer te kruipen. Ik kon op die dag gewoon geen werk verzetten om het blog te updaten. Hopelijk heb ik dat éne gemiste moment wel goedgemaakt: er zijn genoeg bonusblogjes geweest!

Na een jaar en een week is het misschien goed om een tweede keer terug te kijken. Hoeveel werk gaat er eigenlijk in zo’n blog zitten? Is het iets dat je even tussen neus en lippen door kan doen? Of moet je er toch wel iets meer in investeren?

Werk kost tijd!

Werk is niet alleen typen

Als het bloggen enkel een half uurtje typwerk was geweest, was het simpel geweest. Er gaat al aardig wat werk in zo’n blogje zitten, voor je ook maar één letter aanslaat.

Eerder heb ik al geschreven over de onderwerpen. Het aanhouden van een constante stroom van dingen om over te schrijven is niet eenvoudig. Het zou me dan ook niets verbazen als ik in het afgelopen jaar een onderwerp heb herhaald. Misschien heb ik wel twee keer op een andere manier over hetzelfde geschreven. Ben ik consistent geweest op die momenten? Ik hoop het maar. Niemand houdt van inconsistentie.

Al helemaal niet in een verhaal.

Maar met een onderwerp ben je er nog niet. Ik ben geen expert, maar meer een goedbedoelende amateur. Iemand die van een hobby een gewoonte heeft gemaakt. Toch probeer ik op een onderwijzende manier te schrijven, om iets bij te brengen met mijn blogjes. Dat betekent dat ik een hoop uit ervaring schrijf, maar ook vaak genoeg nog dingen uit moet zoeken. Hoe zit het ook alweer, wat voor dingen zijn er, herinner ik het wel op de juiste manier? Het Mandela Effect is een ding: puur het feit dat ik meen iets te herinneren, maakt het nog niet waar.

En daarnaast heb ik ook een hoop dingen moeten leren. Gewoon een blogje typen bestaat niet: je wil op een bepaalde manier schrijven. Ik heb misschien nooit marketingtraining gehad, maar ik heb wel wat grondbeginselen van SEO meegekregen. Een vriend heeft me wat vuistregels bijgebracht en een tool aangeraden die me helpt: Yoast SEO (niet gesponsord). Een blog heeft heel andere structuren dan een boek, kan ik je wel vertellen!

Wanneer begint het werk dan?

Tenzij ik vooruit werk, begin ik aan een nieuw blog als ik het vorige heb gepubliceerd. Er is niets beter dan aan een nieuwe klus beginnen als je een vorige hebt afgerond. Soms kies ik een onderwerp uit de vooraf verzonnen ideeën, of ik begin aan iets nieuws. Als een onderwerp me treft, is het natuurlijk fijner om daarover te schrijven. Jezelf ergens toe dwingen maakt het werk een stuk stroever.

In de dagen die daarop volgen, probeer ik ongeveer een half uur per dag aan het blog te denken. Dingen bedenken, noteren, en, zo nodig, uitzoeken hoe het ook alweer zat. Een structuur zit er meestal niet in, die ontstaat organisch tijdens het schrijven. Toch helpt het om al wat punten te hebben die de revue mogen passeren. Een paar grove ideeën die je aan wil raken terwijl je vingers lekker ratelen.

En dan begint het schrijven op maandag.

Na het werk heb ik meestal geen zin in vervelende klusjes. Maandagen maken die avonden alleen maar zwaarder en wat ontspanning is aan de orde. Dat zijn de ideale avonden om te beginnen met schrijven. Er staat een stream op het tweede scherm en een leeg blogje op het eerste.

Er is werk aan de winkel.

De puntjes op de ‘i’

Als het blog op maandag is uitgeschreven, laat ik het een dag rusten. Op dinsdagavond, als ik al helemaal nergens zin in heb, komt het mooi maken. Ik heb aangetoond dat je fouten mist als je je eigen werk nakijkt, maar toch moet ik het zelf doen. Ik leg linkjes naar vorige blogjes of andere pagina’s aan waar het toepasselijk is… en ik zoek een toepasselijke afbeelding.

Want zoekmachines vinden je blog interessanter als het een plaatje heeft. Over het algemeen probeer je een nette afbeelding te kiezen. Lang niet elke afbeelding is echter toegestaan! Auteursrechten zijn een ding en ik heb geen zin in problemen. Er gaat nog niet genoeg geld door mijn rekening om een rechtzaak door te komen.

In het begin loste ik dit op met screenshots van mijn scherm, of foto’s van mijn bureau. Mijn eigen plaatjes zijn altijd okay! Later ben ik begonnen met het gebruiken van rechtenvrije stockfoto’s. Het is lang niet altijd mogelijk om mijn eigen toepasselijke foto’s te maken, immers. Vooral Pexels.com doe ik vaak aan en ik raad iedereen aan om hetzelfde te doen!

En als je mijn mening wil hebben over dit soort SEO? Nou ja…

Het maken van dit plaatje was niet veel werk

En onderaan de streep…

Uiteindelijk gaat er, alles bij elkaar, grofweg twee tot vier uur in een blogje zitten. Het is meer werk dan je aanvankelijk zou denken, maar dat gaat op voor alles. Vrijwilliger zijn voor scouting kost meer tijd dan de vier uur van de wekelijkse opkomst. Een verhuizing duurt altijd langer dan je verwacht… en zo ook een blog schrijven.

Maar je moet wat over hebben voor je hobby!

Plezier van bloggen

Het is inmiddels een jaar geleden sinds het eerste blogje op deze website live ging. In het afgelopen jaar heb ik plezier en frustratie ervaren en is er een hoop gebeurd. Ooit was het de bedoeling dat ik Declipse zou aanprijzen op deze website. Dat doel is inmiddels veranderd, ook al is de schrijfwens er nog steeds.

Tijd voor een kleine blik terug, denk ik zo: wat heeft dit blog me opgeleverd?

Terugkijken op een jaar werk en plezier

De mindere dingen

Content creation is hard werk. Hoewel dit blogje was bedoeld als een verzameling ervaringen, werd het al snel meer. Ik had mezelf een doel opgelegd: elke week een blog publiceren. Het duurde dan ook niet lang tot de onderwerpen afdreven. Van het proces van uitgeven naar inspiratie, en andere dingen die zijn geschreven.

Maar de onderwerpen komen lang niet altijd even makkelijk. Soms heb ik een vlaag van inspiratie en worden er vier, vijf posts voorbereid. Die werk ik dan uit als het weer tijd wordt om een blogje te maken. De momenten van inspiratie komen met groot plezier: het geeft een gevoel van voorbereiding.

Maar die ideeën zijn lang niet altijd even goed. Er staat al tijden een concept klaar om te praten over schrijfvoer. Eten en drinken die goed gaan bij het schrijven. Het leek ooit een goed idee!

Ooit.

Helaas blijven de onderwerpen niet zomaar komen. Soms wens ik dat ik een ruimer schema had gekozen. Dat ik meer tijd zou hebben om interessante onderwerpen te vinden. Misschien zouden de blogjes dan ook wat positiever zijn!

Maar het schema zorgt er in ieder geval voor dat er regelmatig geschreven wordt. Het is anders schrijven dan een boek, een blogje is immers meer een monoloog dan een verhaal. Er is geen fictie, hoewel de korte verhalen dat wel een tijdje probeerden te injecteren.

Misschien toch weer eens flitsfictie proberen. Daar kan een blogje mee gevuld worden!

Zie, de ideeën vloeien nu al.

Wat brengt dan wel plezier?

Ik heb het al een paar keer laten vallen: niets is mooier dan feedback. Of het nou positief of negatief is, weten dat je niet alleen voor jezelf creëert is motiverend. Toen ik begon met bloggen, had ik weinig verwachtingen. Het idee was om te beschrijven en gaandeweg wat te leren. Ervaring kan je op alle mogelijke manieren opdoen, immers!

Maar het blog was voornamelijk voor mezelf bedoeld. Ik wilde een portfolio opbouwen, iets om naar terug te wijzen als het ooit relevant zou worden. Het publiceren en linken op sociale media was een leuke bijkomstigheid. ‘Wie weet?’ dacht ik, ‘misschien wordt het wel wat?’

En… het werd wat. Mijn blogjes werden geen hit die de hele wereld over ging. Er zijn geen vrijwilligers die mijn schrijfsels week na week weer vertalen voor de internationale samenleving. Ik ben nog niet benaderd door kranten of ik alsjeblieft een wekelijkse column wil schrijven.

Maar toch komt er iedere keer weer feedback uit een verrassende hoek. Mensen die ik al jaren niet meer heb gesproken en opeens commentaar geven. Collega’s, klanten, en leveranciers die tijdens een meeting terloops laten vallen dat ze mijn blog lezen. En vrienden en familie komen natuurlijk regelmatig om de hoek kijken.

Het doet goed om te horen dat je niet alleen voor jezelf schrijft. Het zorgt voor meer plezier en een doel: je wil mensen niet teleurstellen!

En verder…?

Een hoop werk dat verzet is in het afgelopen jaar. Wedstrijden waar aan is meegedaan en de motivatie om aan een boek te beginnen – nu voor het echt. In de zoektocht naar content zijn er een heleboel dingen verzonnen.

Het is moeilijk te geloven dat ik al een jaar aan het publiceren ben. Dit soort dingen houd ik meestal niet zo lang vol en ik heb het te danken aan jullie lieve lezers.

Wat gaat de toekomst brengen? Ongetwijfeld een hoop schrijfwerk. Misschien een aankondiging van een publicatie. En het verzinnen van nieuwe onderwerpen gaat door… linksom of rechtsom!

De blokkade

Hoe stoer je ook doet en hoe veel je ook schrijft, iedereen loopt er wel eens tegenaan. De blokkade die alle creativiteit stopt en je voortgang tot een schreeuwende halt roept. De writer’s block.

Als dit blogje niet zo soepel leest, dan is het bij deze duidelijk waarom:

Ik worstel er momenteel zelf mee.

Twee maanden geleden schreef ik nog over ‘er lekker voor gaan zitten’. Om gewoon te schrijven wat er in me opkwam en de blokkade te overwinnen. Het is niet zo makkelijk als ik het destijds liet klinken.

Maar nu kan ik wel beter beschrijven wat er gaande is. Identificeer de problemen voor je ze probeert op te lossen.

De blokkade doorbreken gaat niet zo makkelijk.

Hoe herken je een blokkade?

Voor mij begonnen de problemen toen ik mezelf onrealistische verwachtingen op begon te leggen. Vorige week schreef ik nog over de problemen die ik mezelf op de hals haalde door drukte. Ik maakte voorkombare fouten en corrigeerde ze niet, omdat ik ze miste bij het nalezen. Er liep een combinatie van voorbereidingen en verplichtingen die niet goed samengingen. Mijn zomerkamp zou de maand doormidden knippen en ik had ook een andere vakantie om op voor te bereiden. Daarnaast had ik ook nog de werkzaamheden aan het boek en de dreef om een kort verhaal er uit te rammen.

Je raadt het al: een blokkade was het gevolg.

De deadline van het korte verhaal lag effectief anderhalve week eerder dan anders. Ik probeerde mijn alles te geven, maar een haastige voorbereiding gaf me niet wat ik nodig had. Elke zin die ik schreef was afschuwelijk en het plot wilde maar niet vooruit komen. Ik ging op kamp met een half afgerond kort verhaal en geen idee waar het naartoe moest gaan.

Het is jullie dan ook misschien niet ontgaan dat er in juli geen ‘maandelijks bonusblogje’ was.

En daarnaast?

Na zomerkamp kwam er geen rust in mijn hoofd. Er was twijfel ontstaan die niet wilde vertrekken, waardoor de blokkade werd versterkt. Is mijn werk wel goed? Kan ik wel wat ik wil doen? Is de hele oefening voor niets geweest?

Ik besloot de week na zomerkamp even voor mezelf te nemen. De druk van mijn schouders afhalen en even de verplichtingen te laten gaan. Ik hoopte dat ik daarmee mijn motivatie terug kon krijgen. Het maandelijkse verhaal liet ik varen – een goed voornemen is niets meer dan een voornemen, immers. Ik ontspande, schilderde, en deed eigenlijk niets waar ik me verplicht toe voelde.

Dat is waar een vakantie voor is, toch?

Maar de motivatie kwam niet terug. Sterker nog: ik raakte gefrustreerd. Word stond in mijn taalkbalk en keek me treiterend aan. Ik kon mezelf er niet toe zetten om het programma te openen, ook al stond de computer de hele avond aan. Zelfs als het woord ‘schrijver’ tijdens dagelijkse taallessen langskwam, was er een gevoel van schaamte. Toch is de motivatie er niet om door te gaan.

Er is een angst. Een angst dat alles dat ik opschrijft waardeloos gaat zijn. De boeken die ik elke dag lees lijken stuk voor stuk onbereikbare meesterwerken. Er is gewoon geen idee hoe ik dat ooit zou kunnen benaderen.

En ik lees nogal wat af.

Wat is er aan een blokkade te doen?

Het is een eeuwenoude vraag. Ik heb al eerder geprobeerd om hem te tacklen, maar nu sta ik er daadwerkelijk zelf voor. Het probleem stopt me en vertraagt mijn ambities, waardoor mijn energieniveau afneemt.

Het voelt als een eeuwige cirkel. Ik ben niet gemotiveerd, dus ik schaam me, dus ik raak verder gedemotiveerd. Je zou zeggen dat de motivatie eenvoudig zou moeten zijn: ga aan de slag en de schaamte gaat weg. Helaas is de realiteit anders.

Anders zou ik dit blogje niet schrijven. Schaamte is te verslaan door eerlijk te zijn tegen jezelf. Zoals ik vorige week al schreef: alles is te zien als een les.

Verder helpt het om te kunnen focusen. Door de maandelijkse korte verhalen te laten vallen, is er al aardig wat afleiding vanaf. Helaas is het niet zo eenvoudig: het persoonlijke leven, het werkleven… alles werkt mee. Ik ben nog geen fulltime schrijver, dus er zijn aardig wat andere factoren van afleiding. Hoe groter ze zijn, hoe groter de kans dat je geest gaat wandelen, en ik heb wat grote factoren die momenteel mijn achterhoofd domineren.

Soms is afwachten het beste dat je kan doen. Wachten tot de storm van afleiding voorbij is en de blokkade wegtrekt.

En altijd vasthouden: het weer wordt altijd beter.

Positief nieuws ontvangen

Tijdens mijn zomerkamp publiceerde ik een blogje over de wedstrijden waar ik dit jaar aan heb meegedaan. Tijdens die wedstrijden is er één ding dat weer werd bevestigd: feedback is zeldzaam. Net als uitgeverijen hebben de uitgevers van wedstrijden het druk. De jury krijgt al genoeg werk om te beoordelen en lang niet alles is even goed geschreven. Om er positief onder te blijven is moeilijk, hoe graag je het ook wil.

Met al dat beoordelingswerk krijgt het geven van feedback geen prioriteit. Puur door al het leeswerk is er gewoon geen tijd meer om inhoudelijk op een inzending in te gaan. Dat maakt de mensen die de moeite er wel in steken alleen maar waardevoller.

Positief zijn is lang niet altijd even makkelijk

Positief nieuws: er was er een!

Van de vier wedstrijden waar ik aan heb meegedaan, heeft er één inhoudelijke feedback gegeven.

Inderdaad, zelfs de wedstrijd die schrijfbegeleiding beloofde, gaf geen feedback.

Uiteindelijk was het de jury van de Goeken Prijs die feedback gaf op De Kwetsbaarheid van Vrede. Omdat er 128 inzendingen waren, bestond deze feedback uit verschillende rondes:

In de eerste ronde scheidden vrijwillige juryleden het kaf van het koren. 33 juryleden lazen elk een aantal verhalen en maakten een selectie. Elk verhaal ging zes verschillende juryleden langs, die samen een score bepaalden. Aan de hand daarvan is een top 16 bepaald: de shortlist.

Iedereen kon rekenen op feedback van de zes mensen die hun verhaal beoordeelden. Sommige van die beoordelaars zaten meer op hun praatstoel dan anderen. Waar ik van de een een hele paragraaf kreeg… kreeg ik van een ander enkel twee bemoedigende woorden:

Niet slecht.

(klik op de afbeelding voor een leesbare screenshot!)

We hebben de neiging om te concentreren op de slechte dingen. Het schaamrood stond me dan ook op de kaken bij de woorden van beoordelaar 4. ‘Afraffelt’, ‘spanning geheel verdwijnt’, en ‘jammer’ zijn geen dingen die je graag wil horen. De woorden over het taalgebruik waren jammer, maar… die deden me iets minder.

Maar toch merkte ik dat ik gloeide. Vijf van de zes lezers waren positief over wat ze hadden gelezen. Tenminste, als ik ‘niet slecht’ even tot ‘positief’ mag omdopen. Het is overwegend positief en ik vond mezelf dan ook in de shortlist van de wedstrijd.

Het kaf is grondig van het koren gescheiden

Nadat van de 128 inzendingen nog maar 16 over waren, kon het echte beoordelen beginnen. Vijf schrijvers namen de verhalen nog eens door en gaven wederom beoordelingen. Aan de hand van die beoordelingen werd de volgorde van de top zestien bepaald.

Lex Noteboom had het volgende te zeggen:

Een diepe review.

Mabel van Zijl was wat korter van stof, maar heel goed te spreken:

Positief is leuk om te lezen!

Suzette Eikelenboom was nogal wisselvallig van mening:

Een beetje positief, een beetje negatief

Arend Smits is kritisch en weet de vinger op aardig wat zere plekken te leggen. Ook het gebrek aan proeflezen dat plaats heeft gevonden valt hem wel op:

Een kritisch oog

Jeanet Moorman, uiteindelijk, geeft nog een mooie afsluiter:

Een positief verhaal!

Zoals wel te lezen is, zijn de professionals wat minder positief dan de mensen die alles moesten doorspitten. Vooral Arend Smits is duidelijk iemand die aandachtig leest. Het zou me niets verbazen als hij iemand is die een schriftje en post-its klaar heeft liggen bij het lezen. Zelf heb ik dat nooit gekund, maar hij lijkt het onder de knie te hebben.

Alle kritiek heeft een kern van waarheid. Ik heb fouten gemaakt door te veel druk op mijn schouders te leggen. Vergeet niet: in die tijd schreef ik vier verhalen per maand. Dan glipt er wel eens wat doorheen.

De focus lag voor mij dan ook op het positieve, in plaats van het negatieve… en daar waren de tegenstellingen.

Waar de een positief is, is de ander negatief

De manier waarop deze feedback wisselt, laat maar weer zien hoe verschillend mensen zijn. Waar de een over mijn slordigheidsfouten heen las, stoorde de ander zich er enorm aan. Niets is zo onduidelijk als smaak en iedereen geniet van iets anders.

Destijds was ik heel positief over deze feedback. Het gaf me niet alleen dingen waar ik goed in was, maar ook de missers die ik had gemaakt. Het gaf me hoop voor de toekomst, ook al was ik uiteindelijk ‘slechts’ de veertiende van zestien.

Of de veertiende van 128.

De een bekijkt het anders dan de ander.

© 2024 rikgeuze.com

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑