Op de middelbare school heb ik geprobeerd om een verhaal te schrijven. Ik had nooit een goed idee van waar ik precies naar toe wilde met dat verhaal. Alles dat ik wist, was dat er twee naties waren die volledige tegenpolen waren. Eén natie leefde tijdens de dag, de andere tijdens de nacht. Er waren constante spanningen… maar ik heb het nooit goed uitgewerkt. Toch heb ik destijds een kaart getekend van het continent, dat ik ‘Tull’ noemde.
Waarom Tull? Dat is een uitstekende vraag. Destijds had ik het waarschijnlijk ook niet kunnen beantwoorden.
Terwijl ik op zoek was naar inspiratie, kwam ik mijn oude tekeningen weer tegen. De weinige plannen die ik destijds had gesmeed. Ik besloot de twee naties in spanning achter te laten en me te focusen op iets anders: de magie. Ik heb recentelijk een magiesysteem uitgewerkt, immers. Het systeem dat ik destijds had verzonnen was niets meer dan een begin, maar daar kon ik wel iets vergelijkbaars mee doen.
Dus ik besloot dat dit verhaal in het teken van worldbuilding zou staan. Ik wilde een uitleg van de magie. De voordelen en de nadelen. Een uitgebreide beschrijving van hoe het toegepast werd…
Maar ik wilde het geen opsomming van feiten maken. Dat zijn saaie dingen om te lezen. Droog en oninspirerend.
Daarom heb ik Samir, Jihan Mourad, en Mashal verzonnen: de drie hoofdpersonen van dit verhaal. De leerling, de meester Glyphier, en de bediende. Met wat spanning en mysterie wordt het ook duidelijk hoe de glyphen van Tull gebruikt kunnen worden!
Lees het verhaal of download het als .pdf of .epub hier!
Niet al te lang geleden heb ik uitgewijd over een aantal wedstrijden waar ik aan mee wilde doen. In de loop van de afgelopen twee maanden heb ik daar hard aan gewerkt. Het is flink druk geweest, maar hey, als je een winnaar wil zijn, moet je hard werken. Hoe hebben de afgelopen maanden er uit gezien?
Kleed je voor de baan die je wil, niet de baan die je hebt.
Wie kent het gezegde niet? Allemaal hebben we het wel eens langs zien of horen komen. Het is een manier om jezelf aan te moedigen. Als je de moeite neemt om jezelf te kleden naar een promotie, ga je er in geloven. Geloven in jezelf is een van de dingen die onmisbaar zijn om verder te komen.
Heb ik me laten vertellen, in ieder geval.
Voor de wedstrijden in Januari en Februari was dat dan ook mijn lijfspreuk. Ik zou schrijven alsof er niemand beter is dan ik. Het was het belangrijkste deel van mijn leven, naast mijn werk natuurlijk. De afgelopen twee maanden waren bijna alsof ik aan NaNoWriMo mee deed, hoewel ik niet zo hard ging.
Toch zijn er, met de verhalen die ik voor mezelf heb geschreven meegerekend, bij elkaar twee boeken geschreven. Elke dag dat ik de ruimte had, heb ik minstens 3000 woorden geschreven. Vaak meer.
Het nadeel van deze mentaliteit was wel dat ik weinig tijd had voor mezelf. Na het afschrijven van een vierde inzending voor een wedstrijd, moest ik mezelf even goed aankijken.
Het is namelijk niet de eerste keer dat ik mezelf betrap op te hard werken. Ik heb mezelf zo hard op de wedstrijden gestort dat ik door ben geschoten. Uitputting was nabij en ik heb mijn revisiewerk op A Cage for Horrors moeten laten liggen.
Maakt dat mij een winnaar?
Verre van.
Het maakt me een domme jongen, maar ik heb wel laten zien dat ik hard kan werken.
Dat moet ook wat waard zijn.
Heb ik er al iets mee bereikt?
Nog niet heel veel, om eerlijk te zijn!
Ik heb in Januari aan twee wedstrijden meegedaan, en in Februari aan twee. Voor elk van deze wedstrijden zijn originele verhalen verzonnen.
Het gebeurt maar zelden dat ik aan zo veel verschillende verhalen tegelijk werk.
De eerste was ‘Onder het IJs’, van uitgeverij Moonreaders. Bijna veertig mensen hebben hier aan meegedaan. Ik heb daar een horrorverhaal voor mogen schrijven. Mocht het gekozen worden, dan wordt het in een bundel uitgegeven. Na vier tot zes weken zou de uitslag volgen… dus dat is elk moment!
Voor de Thrillerwedstrijd van Evander Schrijfcoaching heb ik wel de uitslag al binnen. Zestig mensen deden mee. Tijdens een webinar van anderhalf uur werd bekend gemaakt wie de winnaar was. Helaas was ik het niet, maar ik (en de anderen op de shortlist) hebben wel een ander aanbod gekregen. Er is een goeie kans dat ik een van mijn andere goede voornemens daarmee waar kan maken!
Deze uitslag heb ik op het moment van schrijven nog geen 48 uur geleden gekregen. Het is wat dit blogje heeft geïnspireerd: het leeft bij me!
De deadline voor de Goeken Prijs verliep op 18 Februari. Ze hebben 133 inzendingen ontvangen! Ik heb naar mijn idee wel een van mijn betere mysteries geschreven. Een mysterie dat zelfs voor het hoofdpersoon gevuld is met onbekenden! In Mei volgt de aankondiging van de grote winnaar en een selectie wordt weer gepubliceerd in een bundel.
En de laatste is de YA Fantasy Contest van Uitgeverij Moon. YA is een iets ander genre dan wat ik normaal schrijf, maar het was verfrissend. Van de planning van een volledig verhaal tot het uitwerken van de eerste hoofdstukken. Ik heb er van genoten. Ik kan zo snel niet achterhalen wanneer de grote aankondiging is… maar dat wacht ik af.
Wat ga ik met dit alles doen?
Als ik de winnaar ben van een van de wedstrijden, dan wordt er werk gemaakt van het verhaal. In dat geval… wordt het uitgegeven. Dat is een prachtige uitkomst!
Voor de verhalen waar het niets mee is geworden… wel, ik sta open voor kritiek. Linksom of rechtsom komen deze verhalen dan ook beschikbaar. Zo niet in een verzameling, dan wel op deze website!
De webinar was ook interessant. Het heeft me aan het denken gezet over mijn eigen processen en de manier waarop ik dingen aanvlieg. Ik heb maar weer gezien dat ik altijd kan leren: mijn huidige schrijfwerk is immers volledig zelfgeleerd. De dingen die ik heb geleerd ga ik proberen toe te passen op een kort verhaal in de toekomst.
En de toekomst?
De drukte is me niet ten goede gekomen. In mijn enthousiasme ben ik mijn doel uit het oog verloren. Ik neem dan ook een stapje terug en doe niet meer twee wedstrijden per maand.
De volgende deadline is dan ook eind April. De LetterRijn Verhalenwedstrijd heeft weer een leuk thema… en het gaat me niet gekmaken van de drukte.
In Maart wil ik me toch echt storten op het redigeren. A Cage for Horrors verdient een controle… en ik begin aan een nieuw proces.
Na het schrijven van mijn vorige blogpost werd ik ziek. Zoals velen van jullie wel eens zullen hebben meegemaakt, kunnen koortsdromen interessant zijn. Mocht je een dergelijke droom kunnen onthouden, dan is het al fantastisch. Als het niet lukt… kan je het dan uitwerken met wat je nog hebt?
Ik had tijdens mijn ziekte een droom waarvan ik zeker wist dat het een interessant concept bevatte. Er zat een verhaallijn in, een mysterie, en misschien zelfs een ontknoping. Ik weet zeker dat het al die dingen bevatte.
Denk ik.
Helaas is een koortsdroom precies dat – iets dat je krijgt terwijl je verzwakt bent. Toen ik wakker werd, was ik even verstomt door mijn eigen genialiteit, voor ik weer in slaap viel. Geen kans om ook maar de kleinste notitie te maken.
De nachtmerrie die daarop volgde had de meeste details van de droom uit mijn herinneringen geveegd. De details van de nachtmerrie kan ik me nog tot in de kleinste details herinneren, maar van de droom…
Bijna niets meer.
Flarden. Weinig concreets. Geen wereld of verhaallijn meer.
Maar ik had wel iets. Ik had houvast. Ik had iets waarmee ik kon beginnen met uitwerken.
Laten rusten voor het uitwerken
Ik heb het uitwerken eerst even laten wachten. Ik heb de absolute minimale notities gemaakt – enkel puntsgewijs wat ik me nog herinnerde. Daarna heb ik mijn gedachten aan het werk gezet.
Wat kan ik me herinneren, als ik er niet actief mee bezig ben? Kan ik zinnige conclusies trekken, op basis van wat ik wel heb? Zijn er dingen die ik toe kan voegen en wat vind ik daarvan?
Dit zijn allemaal gedachten die je niet actief hoeft te hebben. Gewoon er mee bezig zijn, het zaadje van het idee op zich, was al genoeg. Voor mij heeft het me geholpen door een denkrichting te ontwikkelen. De onderdelen van het idee werden gedestileerd, tot er nog maar één idee was dat een kern zou vormen. Deze kern kon ik gaan uitwerken naar een idee met substantie.
Het was een idee voor een magiesysteem.
Daar heb je hem weer
Brandon Sanderson staat bekend om zijn harde magiesystemen. Dit betekent dat de magie in zijn boeken klopt. Het kan begrepen worden en als lezer kan je volgen wat er gebeurt. Er is geen mystiek geneuzel, geen magiërs die uren besteden aan rituelen en meditaties. Het is uitgewerkt tot een consistent geheel met harde regels. Als je iets ziet gebeuren, kan je aan de hand van die regels precies bepalen hoe het is gebeurd, of waarom.
Ik ben daar altijd best jaloers op geweest. Het is iets dat ik wil bereiken, zonder direct uit zijn werken te kopiëren. Dat blijft een uitdaging, maar aan de hand van de droom denk ik dat ik een begin heb kunnen maken. Het is een bijkomstigheid, maar wel een fijne!
Maar wat was het nou?
Ik droomde over een schip. Dit schip voerd aan in een haven, waar… dingen gebeurden. Mijn herinneringen zijn niet perfect. Wat me het helderste bij bleef, was dat de hoofdbrandstof voor dit schip bestond uit kristallen.
Wat ik me nog wel herinner, is dat deze kristallen tegen het einde van de droom ontploften. Toen ik ging zitten, heb ik een van mijn zelfgebonden schriften er bij gepakt om aan het uitwerken te beginnen. Op een schone pagina begon ik met de conclusie waar ik op heb zitten broeden. Ik had besloten dat niet enkel het schip op de kristallen werkte. De hele industrie van deze wereld zou er op werken. Bovenaan mijn pagina heb ik de zin ‘Industrie draait op kristallen’ geschreven.
Daarna ben ik mezelf vragen gaan stellen. Ik heb me voorgesteld dat ik dit uit moest leggen aan iemand die geen idee heeft van wat ik bedoel. Aan de hand van de vragen waar ik me voor wapende, heb ik vragen en antwoorden in een mindmap opgeschreven. Aan het einde heb ik gekeken hoe de verschillende ideeën een wereld zouden kunnen beïnvloeden.
Hieronder is één van de pagina’s met resultaten te zien:
Natuurlijk is het uitwerken daar niet opgehouden. Er zijn nog meer pagina’s die hier op volgen. Daar heb ik andere vragen gesteld en conclusies getrokken.
Wat is het voordeel van dit uitwerken?
Het werkt net als het opgooien van een muntje als je geen beslissing kan nemen. Terwijl ik alternatieven aan het opschrijven was, wist ik eigenlijk al wat ik wilde doen. Het uitwerken heeft er toe geleid dat ik wist waar ik naar toe aan het gaan was. Ik kon mezelf vragen stellen en net zo lang doorwerken tot ik de antwoorden had.
Het gaf me het gevoel dat ik grip had op de wereld die ik aan het creëren was. Ik kon de vragen waar ik zelf op kon komen beantwoorden.
Betekent dit dat het ijzersterk is en bestand tegen elke uitdaging? Waarschijnlijk niet! Ik ben maar één persoon en ik ben verre van perfect. Daar staat nog naast dat ik een zwakte moet maken, of een verborgen element. Een verhaal werkt niet als alles in één keer duidelijk is. Iets moet een mysterie blijven, of een verrassing kunnen vormen die de regels op zijn kop zet. In Mistborn was het bijvoorbeeld de ontdekking van Hemalurgy. Een nieuwe vorm van magie in het bekende systeem, waardoor allemaal vragen opeeens werden beantwoord.
Maar ik kon het wel gebruiken! In dit geval heb ik de notities gebruikt voor een schrijfwedstrijd. De hoofdprijs is een uitgeefcontract voor een boek… dus ik houd mijn vingers gekruist!
Schrijven is een inherent creatieve activiteit, wat betekent dat het tot de ‘artistieke’ hobby’s kan worden gerekend. Voor deze creativiteit is er vaak maar een vraag die elke artiest najaagt: “wat inspireert mij vandaag?”
Writer’s Block is niet vreemd voor mij. Telkens als ik vastloop, keer ik terug naar die vraag. Mijn inspiratie helpt me om te schrijven, te dagdromen, en zelfs om me te concentreren. Als ik weet waar ik aan wil werken, dan kan ik er ook aan werken.
Maar daar moet ik iets voor hebben dat me inspireert. Er moet iets zijn dat de creatieve radertjes laat draaien. Wat werkt voor mij, hoeft niet noodzakelijk voor een ander te werken…
Maar misschien kan je je er wel door laten inspireren!
Muziek inspireert mij
Wie luistert er niet naar muziek? Ik ken maar weinig mensen die in volledige stilte kunnen werken of zitten. Al voor ik naar de middelbare school ging, had ik een discman voor op de fiets.
Ja ja, en ik moest dinosaurussen ontwijken terwijl ik naar school reed.
Fietsend met muziek op mijn hoofd had ik weinig anders te doen dan fantaseren. Tijdens deze jaren had ik nog niet zo’n goed idee van mijn muzieksmaak, maar dat zou snel veranderen.
Toen ik Hammerfall ontdekte, begon mijn smaak te vormen. De symphonische powermetal was gevuld met inspirerende teksten en muziek. Mijn fantasie begon te lopen bij de teksten van de band. Het hielp dat ik al een fan was van Fantasy en dat Hammerfall meer een Heavy Mythrill band was. De link tussen mijn fantasie en de muziek was snel gemaakt.
Ik begon scènes in te beelden. Pure gebeurtenissen, gebasseerd op de muziek en de tekst.
Gezien de muziek, is het niet moeilijk om je in te beelden dat het actiescènes waren. Dat is hoe het mij inspireert.
Met die scènes in mijn hoofd, werd het voor mij een kwestie van uitwerken. Wie zijn de hoofdpersonen van die actiescènes? Hoe zijn ze in die gevechten beland? Waarom kunnen ze de dingen die ik heb ingebeeld dat ze kunnen? Wat moet ik doen om het interessant te maken? Waar komen deze mensen vandaan en waarom vechten ze met elkaar?
Allemaal vragen die ik mezelf constant aan het stellen ben.
Vragen die ik kan beantwoorden door meer muziek te luisteren.
Voorbeelden van hoe muziek mij inspireert
Vaak ga ik bepaalde verhalen met bepaalde bands associeren. Hammerfall, waar ik hierboven al naar verwees, heeft grote delen van Declipse geïnspireerd. Als ik naar Freedom Call luister, denk ik aan mijn HELMET verhalen, die ik als Print on Demand uit heb laten geven. Physokinetic, waar ik een kort verhaal voor heb geschreven, is origineel geschreven terwijl ik alleen maar Avantasia op had staan. Bij het schrijven van A Cage for Horrors had ik net Powerwolf ontdekt. Je raadt het al… die band stond veel op!
De toon van de muziek is dan ook duidelijk te lezen in de boeken. Freedom Call schrijft energieke, enthousiaste nummers die verdomd vaak over vliegen gaan. Avantasia is mysterieus en mystiek. De hele schtick van Powerwolf is dat ze religieus klinkende muziek maken met orgels en Latijnse teksten. Dankzij die invloed heeft A Cage for Horrors uiteindelijk aanzienlijke religieuze ondertonen.
Beter goed gejat…
Wat ik consumeer, inspireert mij. Als ik een spel aan het spelen ben met een plotlijn die goed in elkaar zit… waarom niet? Als een subplot in een boek me aantrekt, maar ik denk dat ik het anders zou doen…
Waarom zou ik het dan niet anders doen?
Imitatie is de mooiste vorm van vleierij. Niets laat je meer groeien dan kijken naar anderen… en ik kijk heel veel naar anderen.
Gemiddeld lees ik twee boeken per week.
Ik denk dat ik niet meer hoef te vertellen over wat ik graag lees. Hoewel ik nog niet het niveau van Brandon Sanderson durf te benaderen, probeer ik wel te emuleren. Van één op één kopiëren ben ik niet… maar sommige van mijn karakters zullen bekende trekjes hebben. Soms is het iets kleins, soms is het een motivatie, maar jatten…
Ik sta er niet boven.
Roleplaying
Schrijven voor Roleplaying is een kunst op zich. Schrijven voor een karakter in een roleplay is heel anders dan een verhaal schrijven. Je hebt een stuk minder invloed op het verhaal als speler. Als verhaalverteller heb je wel een zekere grip, maar aan het einde van de dag ben je overgeleverd aan de spelers. Het is geven en nemen.
Wat werkt voor een boek, werkt niet noodzakelijk voor een roleplay.
Maar wat werkt in een roleplay, kan heel goed werken voor een boek!
Tijdens het spel vertel je als groep een verhaal. Het is in je eentje onmogelijk om een betere groep hoofdpersonen uit te schrijven dan een groep spelers kan. Iedereen heeft trekjes en eigenaardigheden die ze bewust of onbewust uitspelen. Alle spelers gaan op een bepaalde manier met elkaar en de situatie waar ze zich in bevinden om. Als je zelf niet de verhalenverteller bent, kom je in situaties terecht die je zelf misschien nooit had verzonnen.
Je groep met vrienden en medespelers is een wandelende bron van inspiratie. Het inspireert al om te zien wat anderen doen.
Ik kan het niet genoeg aanraden voor schrijvers: ga roleplayen. Het is ongemakkelijk in het begin, je vraagt je af of je niet voor aap staat…
Maar daar kan je overheen. Je kan je gemakkelijk gaan voelen in je groep en de verhalen spelen die je wil spelen.
Een middag besteden aan een goeie reis door Wikipedia biedt een weelde van inspiratie. Een van mijn vrienden wees mij bijvoorbeeld eens op Keizerin Wu Zetian. Sindsdien ben ik op zoek naar een manier om een dergelijk zieke vijand te introduceren. Pierce Brown laat zich sterk inspireren door de Romeinse oudheid in zijn Science Fiction – de tragedie van Sophocles, om precies te zijn.
Voor Declipse heb ik me ingelezen in alle vormen van commando’s en speciale soldaten. Van Delta Force tot de Mossad, ik heb er over gelezen. Ik sla Wikipedia nog steeds regelmatig na als ik een verwijzing wil maken.
Google Maps is wat dat betreft ook een heel mooie bron.
Is er een conclusie?
Aan het einde van de dag inspireert dat wat je interesseert het meeste. Als je ergens geen klik mee hebt, wordt het moeilijk om het in te beelden. Wanneer je het niet in kan beelden, kan je het al helemaal niet op papier zetten.
Er zijn zo veel vormen van inspiratie dat het onmogelijk is om ze allemaal op te schrijven. Er is geen volledige lijst beschikbaar. Dat maakt de creatieve kunsten zo ongrijpbaar: wat voor mij vanzelfsprekend is, kan absurd zijn voor een ander. Dit zien we in de schilderkunst, maar ook de schrijfkunst is volledig subjectief.
Laat je dus inspireren door wat je geïnspireerd wil worden. De wereld is groot en er is van alles te vinden. Kijk films, doe een wandeling, praat met mensen.